[เถรี]

ทิวทัศน์ข้างทางช่วงนี้นั้นเริ่มมียอดเขาหิมะโผล่มาให้เห็น แต่ว่าพวกเราที่อยู่ในรถนั้น ถ้าไม่เอามือแปะกระจกรถ จะไม่รู้สึกถึงคำว่าหนาวเลย รู้สึกเหมือนกับอุณหภูมิอยู่ในระดับประมาณ ๒๑ - ๒๒ องศาเซลเซียสเสียด้วยซ้ำไป ถึงขนาดมีบางคนบ่นว่า "ไหนบอกว่าอุณหภูมิติดลบ ?" "ไหนบอกว่าตอนนี้อุณหภูมิ ๑๑ องศาเซลเซียส ?" ก็แล้วแต่จะบ่นกันไป

พวกเราต้องผ่านด่านตรวจ ๒ แห่งด้วยกัน ที่ทางโชเฟอร์ต้องรวบรวมพาสปอร์ตไปให้ทางเจ้าหน้าที่ตรวจสอบและสแกนเก็บไว้เป็นหลักฐาน หลังจากที่เดินทางต่อไปได้ไม่นาน รถคันหน้าก็หยุดกะทันหัน ปรากฏว่าทิดดอย (นายภาณุพงศ์ วังประภา) เกิดอาการอาหารเป็นพิษ พยายามข่มกลั้นในลักษณะ "อธิวาสนขันติ" แต่เอาไม่อยู่ อาเจียนออกมาเสียเลอะเทอะไปหมด จึงต้องหยุดทำความสะอาด และปล่อยให้อาเจียนต่อไป เนื่องจากว่าอาหารเป็นพิษนั้น ถ้าไม่อาเจียนจนหมด ก็ไม่สามารถที่จะหายได้

หลังจากที่ทุกคนลงช่วยกันเช็ดล้างทำความสะอาด ให้กำลังใจ ให้ยาต่าง ๆ เรียบร้อยแล้ว พวกเราก็ได้เดินทางต่อไป ซึ่งตลอดสองข้างทางนั้น ก็ล้วนแล้วแต่เป็นสีน้ำตาลอ่อนบ้าง แก่บ้าง บนยอดเขาก็มีสีขาวของหิมะปรากฏอยู่เป็นระยะ ๆ

จนกระทั่งเวลา ๑๑.๔๕ น. ตามเวลาประเทศอินเดีย พวกเราก็มาถึงเมืองลามะยูรู เข้าสักการะพระอวโลกิเตศวรโพธิสัตว์ ที่วัด Avalokiteshvara Temple ซึ่งเราจะต้องเดินวนชมจนกระทั่งทั่ววัด สิ่งต่าง ๆ ล้วนแล้วแต่เก่าแก่ โดยเฉพาะส่วนที่กระผม/อาตมภาพสนใจมากก็คือก้อนหินต่าง ๆ ที่แกะสลักเป็นเวทมนตร์คาถา โดยเฉพาะโอม มณี ปัทเม หุม เป็นต้น

แล้วนายเทนซินก็พาไปยังวิหารที่เก่าแก่ที่สุด ซึ่งสร้างมาเป็นระยะเวลาหลายร้อยปีแล้ว เพื่อให้พวกเรามุดเข้าไปในซอกแคบ ๆ เดินเข้าไปในที่มืด ๆ จนกระทั่งต้องใช้แสงไฟจากโทรศัพท์ส่องทาง เพื่อเข้าไปสักการะองค์อวโลกิเตศวรโพธิสัตว์ ซึ่งสร้างมาคู่กับวัดแต่ดั้งแต่เดิม เหตุที่ไม่ยอมให้ใช้ไฟก็เพราะเกรงว่าจะทำลายสีขององค์พระไปเสีย โดยเฉพาะองค์พระนั้นปั้นได้งดงามสุดขีด..!