[เถรี]

แม้กระทั่งทุกวันนี้ เวลาพระเถระเจ้าคณะปกครองถามว่า "อาจารย์เล็ก/หลวงพ่อเล็ก ไปไหนไม่มีพระติดตามหรือ ?" ความจริงพระติดตามนี่เป็นระเบียบทางพระธรรมวินัยเลยว่า พระเถระพรรษาพ้น ๑๐ แล้วต้องมีพระอนุจร ผู้คอยติดตามไปถวายการรับใช้ กระผม/อาตมภาพก็ได้แต่ตอบไปว่า "ท่านตามผมไม่ทันครับ แทนที่จะมาดูแลผม กลายเป็นผมต้องไปดูแลท่านแทน..!"

แม้กระทั่งญาติโยมทั้งหลายบางทีก็ถามว่า "ทำไมพระอาจารย์..ทำไมหลวงพ่อ..ไม่พาไปไหว้พระที่โน่นที่นี่บ้าง ? เพราะว่าเห็นวัดอื่นเขาทำกันทั้งนั้น" ก็ได้แต่ตอบไปว่า "โยมตามฉันไม่ทัน..!" แล้วกระผม/อาตมภาพเป็นคนที่ไม่รอใครเสียด้วย เคยทำสถิติถึงเชียงใหม่ - ลำพูนก็ทิ้งให้โยมกลับเองมาแล้ว ทุกคนขึ้นมารออยู่บนรถแล้ว ไอ้ที่เหลือยังช็อปปิ้งไม่เลิก ถ้าอย่างนั้นก็ช็อปปิ้งให้พอ แล้วค่อยหารถตามไปทีหลังก็แล้วกัน..!

ประการต่อมาก็คือ ท่านทั้งหลายจะเห็นว่าวัดท่าขนุนของเรา แค่ทำตามระเบียบวินัยก็อยู่สบายแล้ว แต่ว่าญาติโยมจำนวนมากต่อมากด้วยกัน ต่อให้แห่ลูกชายมากราบหลวงปู่พุก หลวงปู่สาย เพื่อขอลาบวช แต่ก็จะไปบวชที่อื่น บอกว่า "อยู่วัดนี้ไม่ได้ เคร่งเกินไป" กระผม/อาตมภาพก็ได้แต่คิดว่า "ถ้ามึงเจอวัดอย่างที่กูเจอมา แล้วจะรู้ว่าที่เคร่งจริง ๆ นั้นเป็นอย่างไร ?!"

แม้กระทั่งของที่โยมตั้งใจถวายแล้ว แต่ยังมาไม่ถึงมือ ถ้าเราไปจับ เขาปรับอาบัติเลยนะครับ แล้วของนั้นถือเป็นนิสสัคคีย์ เป็นของเสีย ห้ามรับประเคนใหม่ เหตุที่ต้องระมัดระวังถึงขนาดนั้น ก็เพราะท่านเกรงว่าเราเกิดเถยยจิตคิดจะขโมยขึ้นมา พระวินัยระบุไว้ชัดว่า สิ่งนั้นเคลื่อนออกจากฐานแค่ ๑/๑๖ ของเส้นผม ถือว่ากรรมนั้นสำเร็จลง ถ้าวัตถุนั้นราคาได้ ๕ มาสก ต้องอาบัติปาราชิก ทางพระธรรมยุตจึงระมัดระวังเป็นอย่างยิ่ง

สมัยที่พระเดชพระคุณท่านเจ้าประคุณสมเด็จพระวันรัต (นิรนฺตรมหาเถร, ป.ธ. ๙) อดีตเจ้าอาวาสวัดเทพศิรินทราวาส เวลาท่านรับสังฆทาน ท่านถามแล้วถามอีก ถามโยมที่ถวายว่า "ให้แน่นะ" "ตัดใจได้แน่นะ" "ให้แล้วไม่เอาคืนนะ" จนกระทั่งโยมต้องรับปากโดยเด็ดขาดทุกอย่าง ท่านถึงได้บอก "เออ..ถ้าอย่างนั้นก็จะรับไว้" นั่นก็คือการปฏิบัติตามหลักพระธรรมวินัยเพื่อรักษาตนเอง ด้วยความรักศีลของตน กลัวว่าศีลจะขาด ถ้าไปเอาของที่เจ้าของไม่ได้สละให้