[ลัก...ยิ้ม]

อีกคราวหนึ่ง เป็นเหตุการณ์ที่ท่านอดทนยอมเจ็บปวดคนเดียวแทนท่านพระอาจารย์แดง ท่านกล่าวว่า เป็นสัญชาตญาณของความรับผิดชอบชีวิตหมู่เพื่อน ดังนี้

“...ระลึกถึงตอนที่อยู่หนองผือกับพ่อแม่ครูอาจารย์มั่น อันนั้นแตนทั้งรังเลย เขาเรียกแตนอะไร แตนเหลืองต่อยปวด ๆ น่ะ คือเอาต้นเสานี้ละ แบกสองคน เรา (องค์หลวงตา) กับท่านแดง

ท่านแดงยกนี่ขึ้น เราก็ยกนี่ขึ้น แตนมันออกมาฟาดเราเสียจนหมู่เพื่อน (ร้อง) ว่า

‘แตนต่อยท่านอาจารย์ ๆ’

เราเฉยเลย เพราะถ้าเรากระดุกกระดิก ทางนู่นคอหัก ทิ้งไม้คอหักใช่ไหมล่ะ จึงต้องเฉยเลย

‘มันไม่ต่อยครูอาจารย์บ้างเหรอ’

‘ไม่ต่อยยังไง’ แตนต่อยปวดเสียด้วย เป็นชนิดปวดมาก

นั่นละ สัญชาตญาณรับผิดชอบกัน มันจะต่อยเราทางไหนเอา ผู้นั้นหันหลังให้เราไม่รู้ สมมุติว่าเราปล่อยปุ๊บนี้ อันนี้ทับอันนั้นลง...