[เถรี]

พอเพียรพยายามไปอีกระยะหนึ่ง จะรู้สึกว่าศีลไม่ใช่เรื่องหนักใจสำหรับเรา บางท่านคล่องตัวถึงขนาดรู้ตัวทันทีว่า ขยับตัวไปนี่ศีลจะขาดหรือเปล่า ?

จากบุคคลที่ไม่มีศีลเลยก็มีศีล แล้วมาฝึกสมาธิภาวนา แรก ๆ ก็ไม่รู้เลยว่าสมาธิคืออะไร จับลมหายใจพุทเข้า ไม่ทันจะโธออก ก็ฟุ้งซ่านแล้ว

ปัจจุบันนี้ให้เรานั่งกรรมฐาน ๓๐ นาที ๑ ชั่วโมง มีฟุ้งซ่านอยู่บ้าง แต่ก็นั่งได้ ก่อนหน้านี้นั่งนานอย่างนั้นไม่ได้ ก็แปลว่า ถ้าเราค่อย ๆ พินิจพิจารณาไป เราจะเห็นความก้าวหน้าของตนเองเป็นลำดับ ๆ ไป

ถ้าหากว่านึกถึงภาษิตจีน เขาบอกว่า "มองต่ำเราเหลือ มองเหนือเราขาด" ก็คือ เราลองดูว่าประชากรไทย ๖๐ กว่าล้านคน มีที่ตั้งหน้าตั้งตารักษาศีลปฏิบัติธรรมสักกี่คน ? จะเอาจริง ๆ จัง ๆ สักล้านคนยังยากเลย แล้วเราเป็นหนึ่งในจำนวนนั้นที่ตั้งหน้าตั้งตารักษาศีล ปฏิบัติธรรม ก็แปลว่ากำลังใจของเรายังดีกว่าคนอีกจำนวนมากที่ยังไม่ได้เริ่มลงมือรักษาศีลเลย เพราะฉะนั้น..ถ้ามองต่ำนี่เราเหลือ คือมีมากกว่าเขา

แต่ถ้ามองเหนือแล้วขาด ก็คุณเล่นไปมองเอาเป้าหมายสูงลิบโลกไปเลย อย่างครูบาอาจารย์ หลวงปู่หลวงพ่อในอดีต อย่างนี้เราขาดแน่นอน ขาดมากด้วย

แต่ถ้าไปนึกถึงภาษิตจีนอีกบทหนึ่ง บอกว่า "คนอื่นขี่ม้า เราขี่ลา" อย่าเพิ่งน้อยใจ คนที่เดินเท้ามีอีกเยอะแยะ ไอ้ที่ยังไม่ได้เริ่มเลย ยังนั่งทอดหุ่ยอยู่ก็มากมาย ก็แปลว่าต่อให้เราขี่ลา ค่อนข้างจะไปได้ช้า แต่เราก็ยังมียานพาหนะเป็นหลักเป็นฐานแล้ว เราจะไปไล่กวดม้าไม่ได้หรอก แต่เราไปของเราได้

เพราะฉะนั้น..ถึงแม้ว่าจะมองเหนือ คือคนที่สูงกว่าแล้วเราขาด ให้มองในลักษณะที่ว่า เราต้องทำให้ได้อย่างนั้น เอาเป็นเป้าหมายในชีวิตของเรา แล้วเพียรพยายามไปให้เต็มกำลังที่เราทำได้