[ลัก...ยิ้ม]

พระโปฏฐิละ ใบลานเปล่า

“...พระโปฏฐิละ พระพุทธเจ้าท่านเห็นนิสัยองค์นี้สามารถที่จะบรรลุธรรม พระโปฏฐิละกำลังเพลินสอนอรรถสอนธรรมให้โลกสงสารอยู่ พอไปหาท่านก็ใส่ปัญหาเลย ‘โปฏฐิละ ๆ’

โปฏฐิละ แปลว่าใบลานเปล่า เรียนเปล่า ๆ หัวโล้นเปล่า ๆ บวชเปล่า ๆ กินข้าวชาวบ้านเปล่า ๆ เข้าใจไหม มีแต่เปล่า ๆ โปฏฐิละ ท่านก็สะดุดใจกึ๊กเลย พระพุทธเจ้าเทศน์โปฏฐิละ..ใบลานเปล่า ๆ เท่านั้น ท่านต้องเล็งเห็นนิสัยของเรา ท่านหยั่งไปทางเป็นมงคลนะ ...

พอกลับมาถึงวัดเตรียมของไปกลางคืนเลย สำนักไหน ๆ สำนักวงกรรมฐาน ครูบาอาจารย์องค์ใดที่เด่นด้วยอรรถด้วยธรรมจริง ๆ ภายในใจ แล้วบึ่งเข้าไปหาองค์นั้น ทีนี้ในวัดนั้นมีแต่พระอรหันต์ จนกระทั่งถึงเณรน้อยก็เป็นอรหันต์ อยู่นี่ ๔-๕ องค์สำเร็จทุกองค์ .. ไปถึงก็เข้าหาพระเถระ มหาเถระ เรื่อยมา ๆ จนกระทั่งสุด เณรสุดท้าย. .ไปถึงองค์ไหนก็ว่า
‘โอ้ย ผมพึ่งบวชมา ผมไม่รู้ภาษีภาษาอะไร’ นี่..ท่านรู้นิสัยแล้ว..ว่างั้น

เณรน้อยก็เณรน้อยอรหันต์ โง่เมื่อไร ... เณรน้อยไม่ใช่ขอนซุง บางรายพระไปตบหัวเณร ไม่อยากสึกหรืออีลุง ว่างั้นนะ เรียกลุงนะ ไม่อยากสึกหรือ เณรไปตบหัวเล่นนะ.. เณรก็บอกว่าไม่อยากสึกก็ว่างั้น ก็เป็นอรหันต์แล้วสึกไปหาอะไร สึกไปหาขอนซุงนี้เหรอ ขอนซุงที่กำลังตบหัวอยู่นี้เหรอ เณรเป็นอรหันต์ พระเป็นพระปุถุชน นี้เป็นปุถุชนไปเคาะหัวพระอรหันต์ แต่ก็ดีนะล่ะ พอมาทราบที่หลังแล้ว โอ้ย เห็นโทษจริง ๆ นะ กลับไปขอขมาเณรนะ เณรก็เฉย ก็เป็นอรหันต์จะไปอะไรกับใคร เณรก็ไม่ว่าอะไร ไปตบหัวเณร คือมันน่ารัก ... นี่ขอนซุงไปเคาะทองคำทั้งแท่ง มันเป็นอย่างนั้น มีในตำรา แล้วก็ไปขอขมาเณรนะ...

ที่ว่าพระโปฏฐิละถวายตัวเป็นลูกศิษย์ เป็นลูกศิษย์จริง ๆ เณรนั้นเป็นเหมือนมหาเถระ โปฏฐิละองค์นั้น ก็เป็นเหมือนสามเณรน้อยตามหลังเลยนะ ท่านจริงจังมาก ถ้าลง.. ลงอย่างนั้น เณรหาอุบายวิธีทรมานทุกอย่างนะ นั่นเห็นไหม เณรอรหันต์นะ หาอุบายวิธีทรมานดูทิฐิมานะ จะมีอะไรบ้าง ? บางทีให้ครองผ้าดี ๆ แล้วบอกว่า ‘ผมอยากได้อันนั้นในกอไผ่’

กอไผ่หนาม ๆ นั่นน่ะ ได้ครองผ้าเสียก่อนให้ไปเอา พอจะเข้าไปถึง ไปจริง ๆ นะ ไปกอไผ่นี้เข้าไป ให้บุกเข้าไป พอไปถึงจริง ๆ .. เอาละ ผมไม่เอาแล้ว เณรทรมาน บางทีครองดี ๆ จะให้ไปเอาอะไรในน้ำ อยากได้อะไรในน้ำนั้น ครองผ้าดี ๆ ก็ลงไป ครั้นพอผ้าจะเปียกให้ขึ้นมาเสีย ก็หาอุบายวิธีดูทิฐิมานะมีหรือไม่มี พอเห็นว่าจริงจังไม่มีทิฐิมานะ เณรก็เลยเริ่มสอน

พอเณรสอนจนท่านถึงธรรมขั้นสูง เพื่อเป็นการให้เกียรติพระโปฏฐิละที่ท่านเป็นเถระ เณรก็เลยพาพระโปฏฐิละนี้ไปเฝ้าพระพุทธเจ้า นั่น.. ให้เกียรตินะ

พอไปถึงพระพุทธเจ้า ‘เป็นยังไงเณร ลูกศิษย์ของเธอเป็นยังไง’

‘อู้ย.. หายาก หาอย่างนี้หายาก’
เวลาจะเข้าด้ายเข้าเข็มจริง ๆ ก็มอบถวายพระพุทธเจ้าให้พระองค์สอน เณรก็หลบก็เพื่อให้เกียรติพระเถระ ไปสำเร็จกับพระพุทธเจ้า เณรสอนเรียบร้อยแล้วนะจวนแล้วก็ไปหาพระพุทธเจ้า

พระองค์ก็ทรงสอนสำเร็จเป็นพระอรหันต์ขึ้นมา นี่เป็นอย่างนั้นละ ท่านถือเนื้อถือตัวเมื่อไร...”