[เถรี]

"ตอนหลังไปหาหลวงพ่อเนียม วัดน้อย ถึงได้ศึกษากรรมฐานจนกระทั่งกลายเป็นครูบาอาจารย์ใหญ่ดังคับบ้านคับเมือง ท่านบอกว่า ชะโงกหน้าเข้าไปในกุฏิ ถ้วยโถโอชาม โต๊ะหมู่มุก สารพัดสารเพเต็มกุฏิไปหมด คือหลวงน้าท่านบอกใบ้ให้รู้ว่า ท่านเองยังสะสมของขนาดนี้ ท่านไม่มีคุณความดีอะไรที่จะสอนหลวงพ่อโหน่งได้หรอก พูดง่าย ๆ ก็คือ ท่านยังแบกกิเลสอยู่เต็มตัว ทั้งยศตำแหน่ง ทั้งข้าวของเงินทอง

ต้องบอกว่าหลวงน้าเจ้าคุณของหลวงพ่อโหน่งท่านสุดยอดเลย ตัวเองทำไม่ได้ก็บอกชัดว่าทำไม่ได้ ไม่พยายามปั้นหน้าเป็นครูบาอาจารย์เขา แล้วท่านก็ไม่ได้พูดมาก เปิดกุฏิให้ดูเลย ...(หัวเราะ)... ถ้าเป็นอาตมาเปิดกุฏิให้ดู โยมก็คงหงายหลัง มีแต่กองขยะ..! ใครถวายข้าวของอะไรก็กองไว้อยู่ตรงนั้นแหละ ถ้าแม่ชียังไม่มาเก็บไป บางอย่างก็เน่าเสียไปเลย

อาตมามีนิสัยแปลกมาก อะไรที่ไม่หามาเองจะไม่จำ ไม่รู้สึกเลยว่าตัวเองมี บางทีญาติโยมหรือแม่ชีเข้าไป ทนดูไม่ได้ก็จัดการเก็บล้างกวาดสักที บางทีเขาก็เกรงใจบอกว่า “หลวงพ่อ...เก็บกุฏิสักหน่อย” อาตมาก็เก็บ ๆ ๆ เออ...เก็บแล้วดีใจได้เงินเยอะเลยเว้ย..! คือเขาถวายก็กองเอาไว้ ซุกไว้ตรงโน้นบ้างตรงนี้บ้าง ไม่ได้ไปดู ถึงเวลาไปเก็บรวบรวมมาทีเออ...ได้หลายหมื่นเลยว่ะ..! แบบนี้ต้องเก็บกุฏิบ่อย ๆ เก็บทีไรก็ได้เงินทุกครั้ง..!”