[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันจันทร์ที่ ๒๐ มิถุนายน พุทธศักราช ๒๕๖๕ กระผม/อาตมภาพพักอยู่ที่โรงแรม The Fern เมืองกังต็อก นครรัฐสิกขิม โรงแรมนี้อยู่ห่างจากสถานีกระเช้าลอยฟ้า ชั่วระยะเวลาการเดินประมาณ ๑๐ นาที ตอนนี้เป็นเวลา ๐๑.๔๐ น. ซึ่งน่าจะตรงกับเวลา ๐๓.๑๐ น. ที่เมืองไทย

เมื่อวานนี้พวกเราได้เตรียมพร้อมกันตั้งแต่เช้า โดยการส่งกระเป๋าขึ้นรถคันเดิม เพื่อที่จะวิ่งมายังโรงแรมแห่งนี้ ส่วนตัวเองนั้นจะต้องไปขึ้นรถยนต์ ซึ่งเป็นของคนพื้นเมืองที่นี่ เนื่องจากว่ากฎหมายการท่องเที่ยวนครรัฐสิกขิมได้บังคับเอาไว้ว่า ถ้าหากจะต้องเดินทางไปยังทะเลสาบศักดิ์สิทธิ์นั้น จะต้องใช้รถของคนพื้นเมืองที่นี่ คือเป็นนโยบายหาเงิน หางานให้กับคนพื้นเมืองที่นี่นั่นเอง

หลังจากนั้นแล้วก็มีการวัดการเต้นของหัวใจและค่าออกซิเจนในเลือดด้วย เพราะว่าทะเลสาบศักดิ์สิทธิ์ซอมโก ซึ่งเป็นภาษาทิเบต หรือว่าทะเลสาบฉางกู่ในภาษาจีนนั้น อยู่สูงจากระดับน้ำทะเล ๓,๗๕๓ เมตร อากาศค่อนข้างที่จะบางเบา ถ้าหากว่าค่าออกซิเจนในร่างกายต่ำก็ไม่ควรที่จะเดินทางไป เพราะว่าอาจจะเป็นโรคแพ้ความสูง Altitude Sickness ได้

เมื่อพวกเราเตรียมพร้อมกันเรียบร้อยแล้ว ก็ได้ไปรับประทานอาหาร หลังจากนั้นด้านรถยนต์ของทางนี้ก็มาถึง ปรากฏว่าเป็นรถที่น่าใช้มาก คือรถยี่ห้อ Toyota Crysta ลักษณะคล้ายคลึงกับ Toyota Fortuner ของทางเมืองไทย แต่ว่าเป็นระบบอัตโนมัติทั้งคัน ถึงขนาดที่คนขับต้องใช้หัวเสียบเข็มขัดนิรภัยแบบหลอก เสียบเอาไว้ทุกที่นั่ง ไม่เช่นนั้นแล้วก็ไม่สามารถที่จะออกรถได้

พวกเราต้องวิ่งขึ้นไปยังทะเลสาบซอมโก ซึ่งอยู่ห่างจากชายแดนประเทศจีนประมาณ ๕ กิโลเมตรเท่านั้น เส้นทางขึ้นเขาไปเรื่อย แล้วก็มีฝนตก มีหินถล่มไปตลอดทาง บางช่วงก็มืดมิดเหมือนกับเมืองในหมอก มาติดอยู่ที่ตรงด่านตรวจคนออกจากเมือง เกิดปัญหากันเล็กน้อย เพราะว่าคณะของเรานั้น นายสุเรศวร์ไม่ใช่คนพื้นเมืองสิกขิม แต่ว่าเป็นคนอินเดีย ทำให้ทางด่านไม่ยอมปล่อยให้ผ่าน นายสุเรศวร์กับคุณเอต้องลงไปเจรจากับนายด่าน จนกระทั่งได้รับการอนุโลมปล่อยให้ผ่านไปได้

พวกเราก็วิ่งขึ้นเขา คดเคี้ยว วกวน ทั้งลื่น ทั้งเปียก บางช่วงก็มีหินถล่มลงมาตลอดทาง และทางด้านซ้ายบ้าง ขวาบ้าง ก็จะเป็นเหวลึกลิบลิ่ว โดยเฉพาะช่วงบนสุดนั้น เหวลึกหลาย ๆ ร้อยเมตร..! มองลงไปแล้วใจหายทีเดียว