[เถรี]

พอถึงเวลาเผลอสติ กิเลสตีกลับ เราก็จะกลายเป็นคนอารมณ์รุนแรง เที่ยวไประเบิดใส่คนอื่นเขาโดยไม่รู้ตัว ก็จะโดนคนตำหนิติเตียน เกิด "ดราม่า" ขึ้นมาอีกว่า คุณเป็นนักปฏิบัติธรรมภาษาอะไร ทำไม กาย วาจา ใจ ถึงไม่มีการพัฒนาขึ้นเลย ? มีแต่แย่ลง ตรงนี้ก็ยิ่งทำให้เราเสียกำลังใจในการปฏิบัติธรรมมากขึ้น

อย่าลืมว่าเราทั้งหลายได้เกิดเป็นมนุษย์ ได้พบพระพุทธศาสนา ได้ฟังธรรม ประกอบด้วยความศรัทธาเลื่อมใส อยู่ในครอบครัวที่เป็นสัมมาทิฐิ ไม่ขัดขวางการปฏิบัติธรรมของเรา หรือว่ามีโอกาสเข้ามาศึกษาวิชาการในมหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัยแห่งนี้ ซึ่งบังคับให้ท่านต้องดี ก็คือต้องปฏิบัติธรรมให้ได้

ก็เท่ากับว่าเราสร้างบุญไว้อย่างมหาศาล ถึงพร้อมด้วยโอกาสทั้งปวงแล้วยังไม่พอ ยังมีคนมาบังคับให้เราทำดีอีก แล้วเราจะไม่ฉวยโอกาสดีที่มีแต่เพียงน้อยนิดแค่นี้ ในการกอบโกยความดีทั้งหลายทั้งปวงเข้ามาสู่ใจของเราให้มากมายยิ่งขึ้นไปกว่านี้หรือ ?

เพราะว่าสิ่งทั้งหลายเหล่านี้ ไม่ได้ติดตัวเป็นประโยชน์แก่เราเฉพาะในชาติปัจจุบัน แต่ว่าจะนำพาเราไปสู่สุคติในอนาคต หรือก่อให้เกิดประโยชน์สูงสุด คือสามารถหลุดพ้นจากกองทุกข์เข้าสู่พระนิพพานได้

เมื่อท่านทั้งหลายประกอบไปด้วยโอกาส ถึงพร้อมด้วยสถานที่และเวลา ทุกวินาทีของเราจึงควรที่จะจดจ่อต่อเนื่องอยู่กับการปฏิบัติธรรม มีสติรู้ตัวทั่วพร้อม ใหม่ ๆ ก็ยาก แต่ถ้าตั้งหน้าตั้งตาใส่สติลงไปในทุกอิริยาบถ จะยืน เดิน นั่ง นอน ดื่ม กิน คิด พูด ทำ ถ้าใส่สติเข้าไป นั่นก็คือกรรมฐานทั้งหมด นั่นคือการปฏิบัติธรรมทั้งหมด

ยิ่งสติสัมปชัญญะของท่านทรงตัวเท่าไร การเคลื่อนไหวทุกอย่าง แม้แต่การกระพริบตาเราก็รู้ทัน หรือว่าลมพัดมากระทบร่างกาย ขนบนร่างกายส่วนไหนไหวเพราะแรงลมเราก็รู้ แต่ถ้าหากว่าเรายังทำไม่ถึงตรงจุดนี้ก็ต้องเพียรพยายามยิ่งขึ้น เพราะว่าที่สูงไปกว่านี้ยังมีอยู่ ก็คือ เป็นผู้มีสติอยู่ทุกลมหายใจเข้าออก