[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันพฤหัสบดีที่ ๑๓ มกราคม พุทธศักราช ๒๕๖๕ กระผม/อาตมภาพได้ทำการประชุมคณะกรรมการสภาวัฒนธรรมอำเภอทองผาภูมิและคณะกรรมการชุมชนคุณธรรมต้นแบบวัดท่าขนุน ครั้งที่ ๑ ของปี ๒๕๖๕ ตรงส่วนนี้ต้องบอกว่า การทำงานในช่วงที่ผ่านมานั้น ก็มีอยู่บ้างที่มีข้อผิดพลาดให้ตำหนิติติงกัน ตรงนี้ต้องบอกว่าเป็นวิสัยปกติของปุถุชนคนธรรมดา เพียงแต่ถ้าหากว่าพวกเราที่เป็นผู้ปฏิบัติธรรม โดยเฉพาะยิ่งเป็นพระภิกษุสามเณรด้วยแล้ว ถ้าไปกระทำในลักษณะเช่นนั้น ก็เป็นเรื่องที่น่าเกลียดน่าชังมาก

เพราะว่าผู้ปฏิบัติธรรมก็ดี พระภิกษุสามเณรก็ดี เป็นผู้ที่ตั้งใจขัดเกลากาย วาจา ใจของตน เพื่อที่ให้เบาบางจากกิเลสลงไป จนกระทั่งถึงท้ายสุดก็คือผ่องใส หมดสิ้นกิเลส แต่ด้วยความที่กิเลสมีอำนาจสูงกว่า ก็มักจะชักจูงให้คิดผิด พูดผิด ทำผิดอยู่เสมอ ดังนั้น...ท่านทั้งหลายจึงต้องคอยระมัดระวังเอาไว้

ช่วงประมาณ ๒-๓ พรรษาแรกที่กระผม/อาตมภาพบวชอยู่ โดยปกติก็จะมีบันทึกประจำวัน เพื่อที่จะได้ตรวจสอบว่า ในแต่ละวันของเรานั้น ผลการปฏิบัติเป็นอย่างไร มีอะไรที่เราต้องแก้ไขหรือว่าพัฒนาให้ดียิ่ง ๆ ขึ้นไป ที่สมุดบันทึกนั้นจะเขียนไว้ที่หน้าปกสมุดว่า "ขอให้ตัวเราอย่าได้เป็นทุกข์โทษเวรภัยกับผู้อื่น แม้ด้วยกาย วาจา หรือว่าใจเลย"

เนื่องเพราะว่า ไม่ว่าจะเป็นกายกรรม วจีกรรม หรือว่ามโนกรรมก็ตาม ล้วนแล้วแต่ก่อทุกข์ก่อโทษให้ตัวเราและผู้อื่นทั้งสิ้น คำพูดที่ปราศจากสติยั้งคิด อาจจะทำให้คนอื่นเจ็บ จำ อาฆาตและผูกโกรธกันข้ามชาติข้ามภพ พวกเราจึงจำต้องระมัดระวังเป็นอย่างสูง

โดยเฉพาะท่านทั้งหลายที่เริ่มปฏิบัติแล้วความดีปรากฏ ก็จะมีบุคคลประเภทที่ไม่ได้อิจฉา แต่เห็นใครดีกว่าไม่ได้ คอยที่จะมาแซะ มาจิก กัด ถากถาง ทั้ง ๆ ที่ตนเองทำไม่ได้ แต่ไม่ได้ยินดีกับสิ่งที่คนอื่นเขาทำได้ โดยเฉพาะมักจะใช้กำลังใจห่วย ๆ ของตนเองไปวัดกำลังใจของผู้อื่น อยู่ในลักษณะที่ว่ากำลังใจของตนมีแค่ไหน ก็คิดได้แค่นั้น พูดได้แค่นั้น ทำได้แค่นั้น ซ้ำร้ายยังไปคิดว่าคนอื่นเป็นเหมือนกับตนเองอีกด้วย

เรื่องพวกนี้เราที่เป็นนักปฏิบัติ ต้องพยายามปล่อยวางให้ได้ อย่าเสียเวลาไปเก็บมาคิด ปล่อยให้ท่านทั้งหลายเหล่านั้น เดือดร้อนด้วยการกระทำ ทางกาย ทางวาจา ทางใจของตนเองไปเถอะ..!