[เถรี]

ท่านที่มาสอบถามนั้น ต้องถือว่ายังเป็นบุคคลที่สั่งสอนได้ ก็คือเมื่อรู้ว่าตนเองนั้นยังไม่รู้จริง ไม่รู้แท้ในข้อใด ก็หาบุคคลที่ตนเองมั่นใจว่ารู้มากกว่ามาสอบถาม เพื่อความกระจ่างและมาขอคำแนะนำในแนวทางการปฏิบัติ เพื่อที่ตนเองจะได้กระทำได้ถูกต้อง ถือว่าท่านสมกับเป็นกุลบุตรที่อุปสมบทมาเพื่อความหลุดพ้น ก็คือป้องกันตนเอง รักษาตนเอง ไม่ให้เดินผิดพลาด ไม่ให้ทำผิดพลาด จนกระทั่งตนเองนั้นสูญเสียอย่างมหาศาล ก็คือสูญเสียหนทางแห่งการพ้นทุกข์ไป โดยไปหลงติดอยู่กับ ลาภ ยศ สรรเสริญ สุข ไปหลงติดอยู่กับหน้าที่การงานของตน

ตรงจุดนี้ท่านก็ได้สอบถามว่า "ในเมื่อเป็นเช่นนั้นแล้ว ถือว่าไม่ได้กระทำหน้าที่สมควรแก่การเป็นพระภิกษุในพระพุทธศาสนาหรือไม่ ?" ก็ได้เรียนถวายท่านไปว่า "บุคคลที่จะกระทำหน้าที่โดยสมบูรณ์บริบูรณ์นั้น ต้องทำตนให้เป็นเกาะ ให้เป็นฝั่งเสียก่อน จึงจะเป็นที่อาศัยของบุคคลอื่นได้"

"ถ้าหากว่ากำลังใจของท่านนั้นไม่สามารถเป็นเกาะ ไม่สามารถเป็นฝั่งให้แก่ตนเอง แล้วไปกระทำหน้าที่ ท่านจะเอาเกาะเอาฝั่งที่ไหนให้บุคคลที่ยังเวียนว่ายอยู่ในวัฏสงสารได้อาศัยพึ่งพิง" ในเมื่อได้ทำการชี้แจงแสดงเหตุไปแล้วท่านก็ลากลับไป ส่วนกระผม/อาตมภาพก็ต้องรบกับญาติโยมท่านอื่นต่อไป

โดยเฉพาะการลงมาครั้งนี้ ทางคณะมาลัยจากฟ้าซึ่งอยู่ที่ตัวจังหวัดสงขลา ไม่ได้อยู่ที่ตัวอำเภอหาดใหญ่นั้น ได้บอกว่า "ในปัจจุบันนี้มาลัยจากฟ้านั้น เหลือริบบิ้นเท่านั้น..!" ตัวของดอกไม้ที่จะมาร้อยเป็นมาลัยก็กระจัดกระจายไป พลัดพรากไปตามอายุกาลที่มากขึ้นไปเรื่อย ๆ เจ็บไข้ได้ป่วยจนมาไม่ไหวบ้าง ล้มหายตายจากไปบ้าง จึงทำให้ปีนี้หรือว่าครั้งนี้ ไม่ได้นิมนต์กระผม/อาตมภาพไปจนถึงที่อยู่ของตน

กระผม/อาตมภาพก็ได้บอกกล่าวปลอบใจกันไปตามเพลงว่า ถ้าหากยังไม่ล้มหายตายจากกันหมด ไม่สามารถที่จะนิมนต์ให้ไปยังสถานที่ของตนได้ เมื่อครั้งต่อ ๆ ไป ถ้ากระผม/อาตมภาพยังมีชีวิตอยู่ ยังสามารถลงมาถึงได้ ก็ให้ลูกให้หลานนำพามายังหาดใหญ่ก็แล้วกัน

วันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมทั้งหลายแต่เพียงเท่านี้


พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันพฤหัสบดี ๕ พฤษภาคม พุทธศักราช ๒๕๖๕
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)