[เถรี]

ปุญญักขยะ ตายเพราะว่าหมดบุญ หมดบุญก็ตายได้นะ กำลังส่งมาได้แค่นั้น กัมมักขยะ ตายเพราะหมดกรรม อ้าว...อันนี้ประหลาด ไม่ได้ประหลาดหรอก ให้ดูตัวอย่างพระภิกษุลูกศิษย์พระสารีบุตร ตั้งแต่เกิดมาจนพระสารีบุตรไปพบก็น่าจะอายุเกิน ๒๐ ปี สร้างกรรมหนักเอาไว้ วันหนึ่งกินอาหารเป็นข้าวได้ไม่เกิน ๗ เม็ด ถ้าเกินนั้นเมื่อไร อาหารทั้งหมดจะหายไปจากตรงหน้า ต่อให้กองอยู่ก็มองไม่เห็น จับต้องก็ไม่ได้ เพราะว่าอดีตชาติสร้างกรรมกับพระปัจเจกพุทธเจ้าไว้หนักมาก กรรมรักษาจริง ๆ กินแค่ข้าววันละ ๗ เม็ด อยู่มาได้อย่างไร ๒๐ กว่าปี

จนกระทั่งพระสารีบุตรไปพบเข้าก็เลยชวนมาบวช บวชแล้วออกบิณฑบาตก็ไม่มีคนใส่บาตรให้ พระสารีบุตรต้องกล่าวว่า “อาวุโส เธอจงอยู่ที่วัดเถอะ เราจะบิณฑบาตเลี้ยงเอง” บิณฑบาตได้อาหารมา เอาไปส่งให้ ท่านก็มองไม่เห็น เห็นแต่บาตรเปล่า ๆ พระสารีบุตรต้องยืนจับบาตรไว้ ท่านจึงสามารถที่จะหยิบอาหารไปฉันได้

ในชีวิตได้ฉันอาหารอิ่มครั้งเดียวก็ตอนนั้นแหละ ร่างกายสบายขึ้นมาก็พิจารณาธรรมเห็นว่า ตลอดที่อยู่มา ๒๐ กว่าปีนี้ทุกข์เหลือเกิน ขึ้นชื่อว่าการเกิดมาทุกข์เช่นนี้เราไม่เอาอีกแล้ว จิตปลดจากการยึดเกาะในร่างกาย เป็นพระอรหันต์ก็นิพพานเลย..หมดกรรมแล้ว

เราเองไม่ว่าจะหมดอาหาร หมดอายุ หมดบุญ หมดกรรม ก็ตายทั้งนั้น ความตายอยู่แค่ลมหายใจเข้าออก เพราะฉะนั้น..วิธีที่ผู้ฉลาดเขาทำกันก็คือสั่งสมบุญ ไม่ได้สะสมบุญเพื่อให้อายุยืน เพราะว่าอย่างไรก็ต้องตาย สะสมบุญไว้เป็นเสบียงเพื่อเดินทางไกลข้ามวัฏสงสาร คนเราถ้าข้าวของเครื่องใช้เสบียงอาหารพร้อม เดินทางไกลเท่าไรก็ไม่ท้อ แต่ถ้าไม่ได้สะสมอะไรไว้เลย ถึงเวลาก็จะลำบากมาก