[เถรี]

เมื่อเป็นเช่นนั้น สิ่งที่จำเป็นที่สุดก็คือความละอายชั่ว กลัวบาป เนื่องจากว่าคนเรานั้น ตราบใดที่ยังมีกิเลส รัก โลภ โกรธ หลง อยู่ ก็จะโดนกิเลส ตัณหา อุปาทาน และอกุศลกรรมชักนำไป แล้วโดยวิสัยก็คือ ถ้าหากว่าคนอื่นทำ เราเห็นว่าผิด แต่ถ้าตัวเราทำ ไม่เป็นไร สมมติว่าคนอื่นกู้เงินสองแสนล้าน จะโดนตำหนิว่าติดหนี้ไป ๕๐ ชั่วโคตร แต่เรากู้เงินสักหนึ่งล้านล้าน กลับไม่เป็นอะไร เพราะว่าเราทำเอง นี่คือลักษณะการให้อภัยต่อตัวเอง..!

คราวนี้ในความที่เราให้อภัยต่อตนเองนั้น ถ้าขาดสติสัมปชัญญะอย่างแท้จริง ก็จะเกิดเหตุการณ์แบบท่านนักเทศน์ชื่อดังนี้ ก็คือทำหลายสิ่งหลายอย่างไป ไม่มีใครตำหนิ แม้ว่าบางอย่างจะล่อแหลมบ้าง เห็นเป็นเรื่องสนุกเฮฮาบ้าง ก็ทำให้เราทำในสิ่งที่ล่อแหลมมากยิ่งขึ้นไปตามกาลตามเวลา แล้วในที่สุดก็พลาดไปทำในสิ่งที่กลายเป็นโลกวัชชะ คือโลกติเตียน แล้วก็มีโทษทางพระวินัยด้วย อย่างที่มหาเถรสมาคมใช้คำว่า ไม่ใช่กิจของสงฆ์

สิ่งนี้พระภิกษุสงฆ์สามเณรทุกรูปจำเป็นต้องตระหนัก ไม่อย่างนั้นแล้วท่านทั้งหลายก็จะให้อภัยตัวเองไปเรื่อย โดยมีข้อแก้ตัวเพื่อไม่ให้รู้สึกผิดมากว่า "คราวที่แล้วยังได้เลย" แล้วก็กลายเป็นทำชั่วมากขึ้นทุกที ๆ จนกระทั่งท้ายสุด ก็อาจจะละเมิดอาบัติหนักจนขาดความเป็นพระไปเลย..!

เมื่อเป็นเช่นนี้ สาเหตุที่เกิดขึ้น เรื่องราวที่เกิดขึ้น ต้องถือว่าเป็นบทเรียนของทุกคน ไม่ใช่แค่ของท่านรูปเดียวเท่านั้น ท่านเองต้องถือว่าเป็นผู้เสียสละ เป็นเรือนำร่อง เสียสละให้เรารู้เห็นว่า สิ่งที่ท่านทำนั้น ไม่เหมาะไม่ควรแก่เพศภาวะของพระภิกษุสามเณร ท่านเป็นเรือนำร่องที่เดินพลาด เรืออาจจะได้รับความเสียหาย และต่อไปอาจจะถึงอับปางได้ แต่ว่าสิ่งทั้งหลายเหล่านี้นั้น อาตมาอยากจะขอว่า อย่าให้เป็นการทำลายล้างกันทางการเมือง..!