[เถรี]

อาตมาสงสารเพื่อนพระหลายราย แรก ๆ ก็ตั้งใจทำเพื่อพระพุทธศาสนา ไป ๆ มา ๆ กลายเป็นทำเพื่อตัวเอง กุฏิที่พักอะไรก็ต้องหรูหราสุด ๆ รถยนต์ก็ต้องรุ่นใหม่ป้ายแดงอยู่เรื่อย แม้กระทั่งข้าวของเครื่องใช้ยังอุตส่าห์ไปซื้อแบรนด์เนม นาฬิกาไม่ได้ใช้อะไรมากมายหรอก ถึงเวลาก็ใส่กระเป๋าอังสะไว้ ถ้าดูเวลาก็ต้องล้วงขึ้นมา แล้วยังไปซื้อเครื่องเป็นหมื่นเป็นแสนหรือ ? มิกกี้เมาส์ ๒๕๐ บาท ก็ใช้ได้เหมือนกัน แต่เขาจะเอาอย่างนั้น

เรื่องพวกนี้โทษเขาไม่ได้ เพราะว่าขึ้นอยู่กับกำลังใจ เนื่องจากกิเลสสั่ง อาตมานึกถึงเพื่อนผู้ชายคนหนึ่ง สมัยเป็นฆราวาสไปเที่ยวด้วยกัน วันนั้นเขาเดินผึ่งเลย มองตั้งแต่หัวถึงตีนก็ไม่มีอะไรแปลกนี่หว่า ? ถามว่า "เกิดอะไรขึ้นวะ ?" เขาบอกว่า "อ๋อ..เปลี่ยนกางเกงในใหม่" รู้สึกยืดมากเลยได้ใส่ของใหม่..! ทั้ง ๆ ที่คนอื่นไม่เห็นของเขาหรอก นั่นแหละ..กิเลสมันสั่ง..! เข้าใจหรือยังว่ากิเลสหลอกเราได้ขนาดไหน แล้วเราก็โดนหลอกอยู่ตลอดเวลา ถ้าไม่คิดที่จะสู้เอาชนะสักที ก็ไม่ต้องไปไหนแล้ว

เราก็เหมือนกับไก่ที่เขาขังไว้ในกรง เตรียมเอาไปขายตอนตรุษจีน แทนที่จะรีบ ๆ แหกกรงหนี..เปล่า นอนสบายใจเฉิบ..! เขาล้วงขึ้นมาจากกรงเชือดเมื่อไรถึงจะซาบซึ้ง แต่ก็แก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว ยิ่งพระเณรยิ่งสำคัญ เขาบอกว่าภิกษุผู้เห็นภัยในวัฏสงสาร เห็นจริงหรือเปล่า ? ถ้าเห็นจริงต้องรีบปฏิบัติเพื่อหนีไปให้พ้น..!

แต่ในส่วนนี้จะไปหวังให้พระของเราเป็นพระอริยเจ้าเลยก็ยาก ก็ได้แต่ตั้งความหวังต่ำ ๆ เอาไว้ ไม่เอามากมาย เอาแค่ว่าบวชมาแล้วให้ญาติโยมไหว้ได้เต็มมือก็พอ การที่จะไหว้ได้เต็มมือ อย่างน้อย ๆ ก็จะต้องมีศีล มีสมาธิ มีปัญญา ศีลต้องเต็มที่ สมาธิไม่ต้องมากก็ได้ ปัญญาก็แค่รู้รอบในกองสังขาร..อ้าว..นั่นก็ทั้งหมดแล้ว ...(หัวเราะ)... ปัญญาแค่ให้รู้ว่าตัวเองต้องตาย ตายแล้วก็กอบโกยอะไรไปไม่ได้หรอก เขาไม่ได้ใส่โลงไปให้ด้วย ในเมื่อเป็นเช่นนั้น อะไรที่พอจะทำประโยชน์ให้กับโลกได้ก็ทำไป