[เถรี]

ก่อนปฏิบัติธรรมช่วงบ่าย วันเสาร์ที่ ๑ มกราคม ๒๕๖๕

ไปนอนที่ไหนกันหมด ? มาได้แล้วจ้า..! เรื่องอื่นเราอาจจะมีข้ออ้างให้ขี้เกียจได้ แต่เรื่องการปฏิบัติธรรมห้ามมีข้ออ้างอย่างเด็ดขาด เพราะว่าทันทีที่กิเลสเคยอ้างได้ครั้งหนึ่ง ครั้งต่อไปก็จะเอาแบบนั้นอีก ดังนั้นมีแต่ต้องขยัน และขยันยิ่ง ๆ ขึ้นไป

ถ้าหากว่าเราปล่อยให้ขี้เกียจได้ครั้งหนึ่ง ครั้งต่อไปกิเลสก็จะอ้างว่า คราวที่แล้วยังได้เลย แล้วหลังจากนั้นอาการก็จะหนักขึ้นไปเรื่อย ๆ คือจะโดนชวนให้ห่างความดีไปเรื่อย การที่เราห่างจากความดีเมื่อไร หนทางที่เราจะก้าวสู่พระนิพพานก็ห่างไกลออกไปเท่านั้น

ฉะนั้นในเรื่องของการจะไปพระนิพพาน ต้องเด็ดขาด จริงจัง อย่าทำเป็นเล่น คนที่ตั้งใจจะไปพระนิพพานต้องเห็นว่าเวลาเรามีน้อย ไม่เหลือพอไว้ให้เล่น ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ทุกอย่างถ้าหากว่าเราทำจริงจัง ผลที่เกิดขึ้นถึงจะมีได้

เมื่อกลางวันออกไปสวดมนต์ฉันเพลข้างนอก มีโยมท่านหนึ่งปฏิบัติธรรมมาเป็น ๑๐ ปีแล้ว ถามว่า "บางทีนั่งเพลิน ๆ แล้วมีเสียงอะไรดังขึ้น ทำไมตกใจ..หัวใจเต้นแรงมาก ?" ก็บอกไปว่า "คุณขาดสติ ในเมื่อขาดสติ ไม่ได้ควบคุมกำลังใจให้อยู่กับตัว ถึงเวลาเกิดอะไรขึ้น กำลังใจต้องวิ่งกลับมาเพื่อรับรู้เรื่องราวนั้น ๆ ถ้าวิ่งกลับมาเร็วเกินไป เขาเรียกว่าตกใจ" แล้วเขายังอุตส่าห์ถามต่ออีกว่า "ไม่ดีใช่ไหมคะ ?" ถ้าดีก็คงไม่ตกใจหรอก..! นั่นแหละคือคนที่ปฏิบัติธรรมมาเป็น ๑๐ ปีแล้ว ยังรักษากำลังใจตัวเองไม่ได้เลย