[เถรี]

สมัยที่อยู่หน้าห้องยามคอยดูแลหลวงพ่อวัดท่าซุงอยู่ ต้องผลัดกันเข้าเวรคนละ ๖ ชั่วโมง ผมจะอาศัยการนอนภาวนาเป็นการซักซ้อม แล้วกำหนดใจเอาไว้ว่า ๑๕ นาทีก่อนที่หลวงพ่อท่านจะเรียก เราจะต้องคลายสมาธิออกมา แต่ด้วยความที่ไม่ไว้ใจว่าตัวเองจะแม่นขนาดนั้น ก็ขอบารมีท่านปู่ ท่านย่า บรรดาพี่ ๆ ข้างบน ให้ช่วยเรียกเมื่อถึงเวลาด้วย

อันนี้ต้องอาศัยสิ่งข้างนอกมาช่วย เพราะว่าบางวันร่างกายไม่ดี มีอาการเจ็บไข้ได้ป่วยอยู่ ก็เกรงว่าสมาธิจะไม่ทรงตัว เราอาจจะกำหนดตั้งเวลาผิด แล้วจะทำให้งานของพระเดชพระคุณหลวงพ่อท่านเสียหายได้ ผมจะซักซ้อมอยู่อย่างนี้ตลอด บางวันก็ลุก ๆ นั่ง ๆ จนคนอื่นเห็นเป็นไอ้บ้า ก็คือพอเอนตัวลงกำลังใจก็ดิ่งลึกลงไปเรื่อย ศีรษะแตะพื้นเมื่อไร ก็ทรงสมาธิเต็มระดับ พอขยับลุกขึ้น ก็คลายออกมาเรื่อย นั่งตัวตรงเมื่อไรก็จะอยู่ที่อุปจารสมาธิ

แต่มาระยะหลังผมเห็นว่าอุปจารสมาธินั้นเบาเกินไป อันตรายมาก จะถูก รัก โลภ โกรธ หลง แทรกได้ทุกเวลา ก็เปลี่ยนเป็นรักษาเอาไว้อยู่ที่ระดับปฐมฌาน แต่คราวนี้ปฐมฌาน ถ้าเป็นแบบหยาบ เราเผลอเมื่อไร ร่างกายจะตัดหลับ ก็ต้องรักษาเอาไว้ที่ระดับกลางหรือระดับละเอียด ส่วนใหญ่ผมจะรักษาไว้ที่ระดับละเอียด ถ้าอยู่ในระดับนั้นก็อย่างที่ว่า ไม่ว่าจะเป็นชีพจรหรือว่าความดัน จะต่ำผิดปกติ แต่ความจริงก็คือปกติ

ในการตรวจสุขภาพประจำปี บางครั้งหมอก็บอกว่า "ถ้าหลวงพ่อไม่บอกล่วงหน้าว่าหัวใจเต้นแค่ ๕๒ ครั้งต่อนาที ผมก็คงโด๊ปน้ำเกลือให้ ๒ ขวดไปแล้ว..!"