[เถรี]

หลายท่านถ้าหากว่าทรงสมาธิค่อนข้างลึก ถึงเวลาคลายออกมากะทันหัน เราจะรู้สึกว่าหัวใจหรือเส้นเลือดของเราจะมีอาการเต้นผิดปกติ นั่นก็คือการที่เราคลายสมาธิออกมาเร็วจนเกินไป ร่างกายต้องรีบทำงาน

ดังนั้น..ในส่วนนี้เราต้องระมัดระวังด้วย ถ้าหากว่ามีโรคประจำตัว อย่างเช่นว่าความดันสูง ต้องซักซ้อมการเข้าออกสมาธิให้คล่องตัว ค่อย ๆ คลายออกมาทีละระดับ ถ้าหากว่าเข้าสมาธิถึงระดับสูงสุดก็เหมือนกับคนตาย แต่สภาพจิตรับรู้ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นรอบข้าง เพียงแต่ว่ามีอะไรที่เราจำเป็นต้องปฏิสัมพันธ์ด้วยหรือไม่ ? ถ้าหากว่ามีความจำเป็นต้องไปปฏิสัมพันธ์ด้วย กำลังใจจะค่อย ๆ คลายออกมาจากศูนย์รวม แผ่กระจายกว้างออกไป..กว้างออกไป จนกระทั่งถึงตลอดปลายมือปลายเท้า จิตจะถามตัวเองว่าพร้อมหรือยัง ? ถ้าหากว่าพร้อมก็ขยับลุก นั่ง ยืน เดิน ทำหน้าที่ตามปกติ แต่คราวนี้ถ้าหากว่าเราออกมาเร็วมาก ทั้ง ๆ ที่ร่างกายทำทีละขั้นตอนเหมือนกับช้ามาก คนทั่ว ๆ ไปจะเห็นเราพลิกตัวลุกนั่ง แล้วยืน..เดินไปเลย

แต่ถ้าหากว่าไม่มีอะไรที่จำเป็น เราก็จะรักษาอารมณ์ใจอยู่ตรงจุดนั้น อารมณ์ใจตรงจุดนี้ ถ้าใครล็อกไม่อยู่ จะเผลอตัดหลับไปเลย แต่ถ้าหากว่าเราล็อกอยู่ตรงนั้นได้ เราจะเคยชิน แล้วก็รู้ว่าต้องเป็นระดับนี้ ถ้าหากว่ากำลังใจอยู่ในระดับนั้น ร่างกายของเราหลับอยู่ก็จะรู้ว่าหลับ หลายคนได้ยินแม้กระทั่งเสียงกรนของตัวเอง

ถ้าต้องการจะตื่น จิตจะถามตัวเองว่าพร้อมที่จะตื่นหรือยัง ? ถ้าพร้อมแล้ว กำลังใจก็จะค่อย ๆ คลายออกมา พอประสาทร่างกายรู้สึกครบถ้วน ก็ค่อย ๆ ขยับ ลุก นั่ง ยืน เดิน ไปตามลำดับ แต่จากการที่ผมซักซ้อมอยู่บ่อยมาก เพราะว่าต้องการความคล่องตัว สำหรับคนทั่ว ๆ ไปก็จะเห็นว่าพลิกตัวได้ก็ลุกขึ้นเลย แต่ถ้าสังเกตอยู่จะเห็นว่า ไม่มีอาการง่วงงงอะไรทั้งสิ้น เพราะว่าสภาพจิตรู้อยู่ตลอดเวลา