[รุ้งทรงกลด]

ขณะที่กำลังนอนฟังเสียงเทศน์ของหลวงพ่อชา วัดหนองป่าพง ก็ได้ฟังเสียงไป ดูลมหายใจไปด้วย อยู่ ๆ ก็เกิดอาการควบแน่น มีความสว่างเกิดขึ้น แม้จะหลับตาอยู่ และแสงนั้นมีความสว่างกว่าตอนกลางวันปกติ สว่างนวล ๆ ไม่แสบตา และมีอาการหมุนเบา ๆ

ตอนนั้นรู้สึกว่าร่างกายไม่ค่อย ๆ อยากจะขยับ และรู้ว่าเป็นอาการของสมาธิ ก็เลยปล่อยให้ควบแน่นและหมุนไปเอง โดยไม่ฝืนอะไร

เมื่อจิตเริ่มควบแน่นไปได้ไม่นาน สักพักร่างกายที่กำลังนอนอยู่ ก็กลิ้งออกจากที่นอน แล้วไปชนกับผนังห้อง รู้สึกว่าตนเองออกจากร่างกายแล้ว และความรู้สึกส่วนหนึ่งก็ยังนึกถึงร่างกายอยู่ ด้วยความที่กลัวว่าจะกลับเข้าสู่ร่างกายอีกครั้งเร็วเกินไป จะเดินผ่านกำแพงก็กลัวผ่านไม่ได้เดี๋ยวจะเสียเวลา กลัวว่าตัวเองจะกลับเข้าร่างไปก่อน ก็เลยรีบเปิดประตูออกไปข้างนอก ตอนจะเปิดประตูออกไปนั้น มีความรู้สึกอ่อนแรงมาก คล้ายกับคนไม่มีแรง แต่พอตั้งใจว่าจะเปิดประตูจริง ๆ กำลังกายก็กลับคืนมาดังเดิม

จากนั้นก็ไปกระโดดเล่นที่หน้าบ้าน เพราะอยากรู้ว่าจะกระโดดได้สูงแค่ไหน ตอนแรกกระโดดได้เกือบถึงหลังคาบ้านที่อยู่บนชั้นสอง คล้ายกับเหาะ หลัง ๆ ก็เริ่มกระโดดได้เท่าคนปกติ

ในขณะที่กำลังกระโดดเล่นอยู่นั้น ก็ได้มีคนในบ้านออกมา ซึ่งเป็นกิจวัตรประจำวันปกติของเขา แล้วพวกเขาก็ได้มองผม เหมือนกับจะคิดว่ามากระโดดทำไม ผมก็สงสัยว่า ทำไมพวกเขาถึงเห็นผม ถ้ามองเห็นก็แสดงว่าผมไม่ได้ถอดจิตออกมา หรือว่าผมออกมาด้วยกายเนื้อจริง ๆ

เมื่อสงสัยอย่างนั้นก็เลยรีบกลับเข้ามาในห้อง ก็พบว่าไม่มีร่างกายของตัวเองนอนอยู่ ก็คิดว่า สงสัยที่ยืนอยู่นี้จะเป็นกายเนื้อจริง ๆ พอยืนคิดได้สักพัก ก็เห็นว่าจากที่ยืนอยู่เมื่อกี้ ตอนนี้กลายเป็นว่าตัวผมกำลังนอนฟังเสียงเทศน์อยู่ ซึ่งความรู้สึกนั้นต่อเนื่อง สติยังอยู่กับตัวตลอด เมื่อรู้สึกตัวเต็มที่แล้ว ก็มานั่งนึกว่า เมื่อกี้น่าจะเป็นการที่จิตออกจากร่างกายไปจริง ๆ แต่สิ่งที่เห็นนั้นกลับไม่ตรงกับความจริง เพราะถ้าจิตออกไปแล้ว คนในบ้านไม่มีทางที่จะมองเห็นผมได้ ก็เลยรู้ว่าสิ่งที่เห็นนั้นไม่จริง

อยากทราบว่า ต้องฝึกด้วยวิธีไหนถึงจะสามารถออกไปจากร่างกายได้เป็นเวลานาน ๆ
และ ต้องทำอย่างไรถึงจะทำให้สิ่งที่ได้เห็นเวลาออกจากร่างกายไปแล้ว ตรงกับความจริงครับ