[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันศุกร์ที่ ๓๐ ธันวาคม พุทธศักราช ๒๕๖๕ ท่านทั้งหลายที่อยู่วัดท่าขนุนก็จะเห็นแล้วว่ากระผม/อาตมภาพมีงานมากขนาดไหน หรือว่าท่านที่ติดตามทางด้านเฟซบุ๊กวัดท่าขนุน ดีไม่ดีจะลำดับงานไม่ถูกเสียด้วยซ้ำไปว่า ในแต่ละวัน กระผม/อาตมภาพทำอะไรไปบ้าง

นี่คือสิ่งที่บอกกล่าวกับท่านทั้งหลายมาตลอดว่า ถ้าหากเรามีสติ สามารถลำดับความก่อนหลังเร็วช้าของปัญหาได้ งานทุกอย่างจะไม่มีอะไรสับสนวุ่นวายและเป็นปัญหาเลย เราจะมีงานอยู่ตรงหน้างานเดียวเสมอ และไม่เกินกำลังที่เราจะทำไหว

เพียงแต่ว่าท่านทั้งหลายส่วนใหญ่แล้ว พอถึงเวลาปัญหาหรือว่างาน ประเดประดังเข้ามา ก็มักจะขาดสติ แล้วเอาหลาย ๆ ปัญหาไปรวมเป็นปัญหาเดียวกัน ทำให้หนักเกินกำลัง แก้ไม่ไหว เครียด นอนไม่หลับ บางคนก็ถึงขนาดเป็นโรคซึมเศร้าไปเลยก็มี..!

ตั้งแต่เช้ามา ท่านทั้งหลายก็จะเห็นว่า กระผม/อาตมภาพมานำผู้ปฏิบัติธรรมเจริญกรรมฐานตั้งแต่ตี ๔ ซึ่งปกติแล้วจะมาตี ๓ ครึ่ง แต่เมื่อวานนี้วิ่งงานหนัก แล้วอากาศเปลี่ยนทำให้เป็นไข้ จึงได้ลาพวกเราล่วงหน้าตั้งแต่ตอนทำวัตรค่ำว่าไม่สามารถที่จะมาตอนตี ๓ ครึ่งได้

หลังจากนั้นก็ออกบิณฑบาตตามปกติ ฉันเช้าแล้วก็มานำพวกเราบวชเนกขัมมะปฏิบัติธรรมเฉลิมพระเกียรติ รุ่นที่ ๑/๒๕๖๖ เสร็จสรรพเรียบร้อยก็มอบหมายให้พระวิปัสสนาจารย์นำพวกเราปฏิบัติธรรม ตนเองวิ่งไปวัดวังหิน หมู่ที่ ๑ ตำบลหินดาด อำเภอทองผาภูมิ จังหวัดกาญจนบุรี ในฐานะผู้บังคับบัญชาระดับสูงในพื้นที่ ไปร่วมพิธีเจริญพระพุทธมนต์เปิดงานผูกพัทธสีมาปิดทองฝังลูกนิมิต ซึ่งติดขัดมาแล้ว ๒ ปี เพราะเชื้อไวรัสโควิด ๑๙ ระบาด ทำให้ไม่สามารถจัดงานได้ จนกระผม/อาตมภาพยังพูดขำ ๆ ว่า "มีดตัดหวาย ๒ เล่มที่ได้จองเอาไว้ สนิมกินไปแล้วกระมัง ?"

พอเสร็จพิธี ก็ขออนุญาตออกจากงาน วิ่งกลับมาที่วัดท่าขนุนนี่เพื่อฉันเพล แล้วก็มอบข้าวสารอาหารแห้งให้กับทางโรงเรียนหมู่บ้านเด็ก (วังด้ง) เสร็จสรรพเรียบร้อยก็นำพวกเราปฏิบัติธรรมในรอบบ่าย