[เถรี]

ในเมื่อเป็นเช่นนั้น แม้ว่าท่านทั้งหลายเหล่านั้นจะรู้จักมักคุ้นขนาดไหนก็ตาม กระผม/อาตมภาพก็จะไม่โทรหา จะไม่ไปหา ยกเว้นขอร้องทั้งน้ำตาอย่างพี่อรรณพ (พ.ต.อ.อรรณพ กอวัฒนา) จะว่าไปแล้ว พี่เขาก็แก่ชราจนกระทั่งเคลื่อนไหวลำบากแล้ว ยิ่งไปผ่าตัดสันหลังมา ก็ยิ่งเคลื่อนไหวยาก ขอร้องให้กระผม/อาตมภาพไปถึงบ้าน ๒ รอบ รอบที่ ๒ ถวายพระเครื่องหลวงปู่ปาน ที่ท่านสะสมมาทั้งชีวิตมา ๒๐๐ กว่าองค์ ถ้าหากว่าคิดเป็นมูลค่าในท้องตลาดก็หลายสิบล้านบาท แล้วหลังจากนั้นกระผม/อาตมภาพก็ไม่ได้ไปอีกเลย..!

บางคนอาจจะคิดว่ากระผม/อาตมภาพขึ้นจากเรือแล้วถีบหัวส่ง แต่ไม่ใช่ แม้กระทั่งพี่ณพก็เข้าใจว่ากระผม/อาตมภาพเป็นคนอย่างไร ก็คือถ้าขอร้องให้ไปก็ไป แต่ไม่ได้ขอร้องให้คุณถวายอะไรมา ในเมื่อถวายแล้วก็เป็นของกระผม/อาตมภาพ ไม่ต้องมาอ้างสิทธิ์อีก ฟังดูแล้วเหมือนใจจืดใจดำ

ท่านทั้งหลายต้องแยกให้ออกนะครับ เพราะว่ากิเลสเป็นเรื่องที่ละเอียดมาก ยึดเกาะอะไรแม้แต่นิดเดียว เราก็จะไปไม่รอดทันที แล้วท่านทั้งหลายเห็นหรือเปล่าว่ากระผม/อาตมภาพรับพระมา ๒๐๐ กว่าองค์แล้วอยู่ที่ไหน ? จนป่านนี้กระผม/อาตมภาพยังไม่รู้เลยว่าตัวเองเอาไปซุกไว้ที่ไหน เพราะว่าสิ่งทั้งหลายเหล่านี้ไม่ใช่สิ่งที่กระผม/อาตมภาพต้องการ

ญาติโยมจำนวนมากที่คุ้นเคยแล้วเอาของไปถวายถึงกุฏิ บางที ๘ วัน ๑๐ วันก็อยู่ตรงนั้นแหละ บางอย่างที่เป็นอาหาร ก็กองเน่าอยู่ตรงนั้นแหละ เพราะว่ากระผม/อาตมภาพเป็นคนประเภทที่ว่า ถ้าไม่ได้หาของมาเองจะไม่จำว่ามีสิ่งนั้น

อย่างที่เคยเล่าให้ทุกคนฟังมาหลายรอบแล้วว่า กระผม/อาตมภาพเก็บห้องทีไรก็รวยเมื่อนั้น ได้เงินทุกที เพราะว่าออกกิจนิมนต์ได้มา ก็โยนกอง ๆ รวม ๆ กันเอาไว้ นึกขึ้นมาได้ก็ลงบัญชีสักทีหนึ่ง นึกไม่ได้ก็โดนทับไปทับมา บางทีก็หาไม่เจอ เก็บทำความสะอาดห้องทีหนึ่ง ก็ได้เงินหลายหมื่น รู้สึกดีเหมือนกัน ดีใจว่า เออ...ทำความสะอาดห้องแล้วได้เงินใช้

ตัวอย่างทั้งหลายเหล่านี้ที่เล่ามา เพราะอยากให้พวกท่านทั้งหลายแยกแยะให้ออกว่า สักกายทิฎฐิและมานะ กับศักดิ์ศรีของพระภิกษุสามเณรนั้นเป็นคนละเรื่องเดียวกัน ที่ผิดมุมเมื่อไร กลายเป็นกิเลสใหญ่ทันที แล้วจุดที่พอเหมาะพอดีก็หายากมาก