[เถรี]

การฝึกกรรมฐานของเรา ฝึกเพื่อให้กำลังใจของเรามั่นคง หยุดอยู่กับปัจจุบันได้ ถ้าใจเราหยุดอยู่กับปัจจุบัน ไม่ปรุงไปในอดีต ไม่ปรุงแต่งไปในอนาคต รัก โลภ โกรธ หลงต่าง ๆ จะโดนกดดับลงชั่วคราว ไม่สามารถจะกินใจเราได้ เพราะส่วนใหญ่แล้วที่เราทุกข์เพราะความคิดของตัวเอง

เราคิดฟุ้งซ่านไปในอดีต น่าจะเป็นอย่างนั้น น่าจะเป็นอย่างนี้ ไม่น่าทำอย่างนั้น ไม่น่าจะทำอย่างนี้ สารพัดที่จะคิด แล้วก็ฟุ้งซ่านไปในอนาคต จะต้องเป็นอย่างนั้น จะต้องเป็นอย่างนี้ ถ้าทำอย่างนี้จะต้องได้อย่างนี้ สารพัดจะฝันเฟื่องไป

อดีตผ่านไปแล้ว เปรียบเหมือนกับรถยนต์ที่ออกจากท่าไปแล้ว เราขึ้นไม่ได้หรอก อนาคตยังมาไม่ถึง รถที่ยังมาไม่ถึงเราก็ขึ้นไม่ได้ ฉะนั้น..พาหนะที่จะนำเราพ้นจากกองทุกข์ ไปสู่พระนิพพานได้ก็คือรถยนต์คันปัจจุบันนี้เท่านั้น แล้วการที่เราจะอยู่กับปัจจุบันนี้ได้ วิธีที่ดีที่สุดคืออยู่กับลมหายใจเข้าออกของตัวเอง ขณะใดที่จิตเราผูกอยู่กับลมหายใจเข้าออกเฉพาะหน้า ก็ไม่สามารถไปอดีตได้ ไม่สามารถไปอนาคตได้ การสร้างกรรมต่าง ๆ จะโดนหยุดลงชั่วคราว

ในเมื่อมโนกรรม คือจิตนึกคิดปรุงแต่งไม่มี ก็ไม่สามารถจะบัญชาให้วจีกรรมคือการพูด หรือกายกรรมคือการกระทำเกิดขึ้นได้ แปลว่าการปฏิบัติของเราก็เป็นการพัฒนากาย วาจา และใจของเรา เพื่อก้าวขึ้นไปสู่หนทางแห่งความหลุดพ้น การพัฒนาขั้นต้นก็คือหยุดให้ได้ก่อน หยุดคิด หยุดพูด หยุดทำในสิ่งต่าง ๆ ที่เป็นความชั่ว แล้วก็คิด พูด ทำในสิ่งต่าง ๆ ที่เป็นความดี