[รุ้งทรงกลด]

ตอนสมัยที่ผมอายุประมาณ ๗ ปี ผมได้โดนสุนัขกัด ต้องเข้าโรงพยาบาลเพื่อฉีดยากันพิษสุนัขบ้า ทำให้แม่ผม ได้นำเหรียญวัตถุมงคลของหลวงปู่แหวน สุจิณโณ มาห้อยคอให้ผมไว้เพื่อป้องกันตัว

แต่ตอนนั้นผมไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย ลืมไปเลยว่าตัวเองกำลังห้อยพระอยู่ และในวันหนึ่ง ในขณะที่ผมกำลังเดินกลับบ้านเพลิน ๆ ผมก็ได้โดนสุนัขตัวเดิมกัดที่ขาอีกครั้ง ตอนนั้นผมรู้สึกว่าเหมือนกับว่ามีอะไรมาชนที่ขาด้านหลัง พอหันไปดูก็ปรากฎว่ากำลังโดนสุนัขกัดที่ขาอยู่ เมื่อเห็นดังนั้นผมก็ได้ร้องไห้ออกมาดังมาก สุนัขตัวนั้นคงตกใจ จึงได้คายปากที่กำลังงับอยู่ออก

แม่ผมเมื่อได้ยินเสียงก็ได้วิ่งเข้ามาดู พอรู้ว่าโดนสุนัขกัด ก็เลยดูที่ขาของผม พอได้ยินแม่บอกว่ามันกัดไม่เข้า ผมก็หันลงมามองดูที่ขาตัวเองที่โดนกัด ก็ปรากฎว่า ไม่เข้าจริง ๆ เป็นแค่รอยเขี้ยวกดลงไปเท่านั้น แต่ไม่มีแผล ผมจำได้ชัดเจนมาก แล้วก็เลยคิดว่าสุนัขคงกัดไม่แรง เลยไม่เข้า แล้วก็ลืมไปว่าตัวเองก็เคยโดนสุนัขตัวนี้กัดมาแล้ว จนต้องเข้าโรงพยาบาลเพื่อไปฉีดยา ก็เลยนึกว่าเป็นเรื่องธรรมดาที่สุนัขจะกัดคนไม่เข้า ได้ยินแต่แม่ผมพูดว่าน่าจะเป็นเพราะบารมีของหลวงปู่แหวนที่ท่านได้ช่วยคุ้มครองไว้ แต่ตอนนั้นผมก็แค่ได้ยินผ่าน ๆ ไป ไม่ได้คิดอะไรเพราะยังไม่เข้าใจเรื่องที่ผู้ใหญ่พูด เข้าใจแต่ว่าสุนัขกัดคนไม่เข้าเท่านั้น

แต่มาตอนนี้ผมมานึกขึ้นได้ ว่าไม่น่าจะเป็นเรื่องธรรมดาแล้ว เพราะเท่าที่ผมทราบมา เวลาสุนัขกัดกันเอง หรือ กัดคนแปลกหน้า สุนัขไม่เคยออมแรงเลย กัดจริงทุกครั้ง ทำให้ผมต้องมาคิดว่าครั้งนั้นน่าจะเป็นเพราะอานุภาพขององค์หลวงปู่แหวนจริง ๆ ที่ท่านได้ช่วยผมไว้ และตอนนี้ผมก็ได้เก็บเหรียญองค์นั้นไว้กับตัวแล้ว เพราะเคยมีประสบการณ์มากับตัวเอง

แต่ที่ผมสงสัยก็คือ ตอนนั้นผมไม่รู้เรื่องอะไรเลย อาราธนาพระก็ไม่ได้ทำ ไม่ได้นึกถึงพระเลย คิดแต่เรื่องเล่นเท่านั้น ทำไมวัตถุมงคลถึงมีอานุภาพขึ้นมาได้ครับ