[เถรี]

ท่านทั้งหลายมีโอกาสได้เกิดเป็นมนุษย์ ได้พบพระพุทธศาสนา ได้ฟังธรรม แล้วน้อมนำมาหลักการทั้งหลายเหล่านั้นไปประพฤติปฏิบัติ ก็ถือว่าท่านทั้งหลายประกอบไปด้วยบุญลาภอันใหญ่ยิ่ง เพราะว่าการเกิดเป็นมนุษย์ก็ยาก การจะดำรงชีวิตอยู่จนกระทั่งได้พบหลักธรรมก็ยาก การที่ฟังธรรมแล้วจะเลื่อมใสยอมปฏิบัติตามก็ยาก

โดยเฉพาะการเกิดขึ้นของพระพุทธเจ้านั้นยากที่สุด จึงเป็นเรื่องที่น่าเสียดายว่า ถ้าเราทิ้งหลักการที่ทำให้เราเกิดเป็นมนุษย์ ก็แปลว่าเรามีโอกาสที่จะตกสู่อบายภูมิสูงมาก

มนุสสภูมิของเราอยู่ในจุดที่เหมาะสมที่สุดที่จะพัฒนาตนเองให้ก้าวหน้าขึ้นไป ไม่ว่าจะเป็นเทวดานางฟ้าก็ดี เป็นพรหมชั้นต่าง ๆ ก็ดี หรือกระทั่งหลุดพ้นจากกองทุกข์เข้าสู่พระนิพพาน เนื่องเพราะว่าในอบายภูมิมีแต่ความทุกข์ กำลังใจของผู้ที่แบกหาบความทุกข์อยู่ ไม่มีอารมณ์ที่จะมาสนใจปฏิบัติธรรม

ส่วนสุคติภูมิ เทวดา นางฟ้า พรหม ส่วนหนึ่งก็ติดอยู่ในความสุข ประกอบกับอายุมากมายเหลือเกิน อย่างเช่น ถ้าเป็นอรูปพรหมชั้นที่ ๔ ซึ่งแทรกอยู่ระหว่างรูปพรหมชั้นที่ ๑๑ และชั้นที่ ๑๒ ถ้าเป็นเนวสัญญานาสัญญายตนพรหม ก็จะมีอายุถึง ๘๔,๐๐๐ มหากัป นานเกินกว่าที่จะประพฤติปฏิบัติอะไรได้ แถมถ้ากินบุญเก่าหมด โอกาสที่จะลงข้างล่างก็มีสูงมาก..!

ส่วนการเป็นเทวดา พรหม นอกจากติดสุขแล้ว ยังอยู่ที่อายุยืนนาน โอกาสที่จะเข้าถึงธรรมเพื่อความหลุดพ้นจึงมีน้อย ไม่เหมือนกับมนุษย์เราที่อายุขัยอยู่ระดับที่พอดี สติปัญญาเพียงพอที่จะมองเห็นทุกข์ เมื่อเห็นความเป็นจริง แล้วเกิดความเบื่อหน่าย คลายกำหนัด ปล่อยความยึดถือ ก็สามารถที่จะหลุดพ้นได้

ดังนั้น..ในเมื่อเราอยู่ในภพภูมิที่เหมาะสม อยู่ในระยะเวลาที่เหมาะสม ได้พบหลักธรรมขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าแล้ว ถ้ายังปล่อยทิ้งไปเฉย ๆ ก็เป็นเรื่องที่เสียชาติเกิดจริง ๆ..!