[เถรี]

การที่เราพยายามทำตามปฏิปทาครูบาอาจารย์ทุกอย่างเป็นสิ่งที่ดี แต่เป็นการยึดติด สมัยหลายสิบปีก่อน ผมก็ยึดติดแบบนั้น แม้กระทั่งคำว่า "หลวงพ่อ" ผมก็ไม่สามารถที่จะเรียกพระรูปอื่นได้ ผมยึดติดขนาดว่า "พ่อกูมีคนเดียว..!"

แต่หลังจากที่เข้าใจ ก็ค่อย ๆ ปลด ค่อย ๆ วาง จนกระทั่งทำใจได้ว่า ไม่ว่าจะเป็นแนวปฏิบัติสายไหนก็ตาม ก็ล้วนแล้วแต่มาจากคำสอนขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ไม่มีสายธรรมกาย ไม่มีสายพองยุบ ไม่มีสายพุทโธ ไม่มีสายนามรูป ไม่มีสายเคลื่อนไหว เพราะว่าทั้งหมดล้วนแล้วแต่เป็นหลักธรรมที่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้สั่งสอนเอาไว้

แล้วทำไมถึงไปแยกเป็นสาย ? ก็เพราะว่าครูบาอาจารย์ท่านนั้น ๆ มีความถนัด มีความชำนาญมาอย่างไร หรือปฏิบัติมาอย่างไร ท่านก็จะสอนตามนั้น แต่ว่าคำสอนทั้งหมดนั้น ก็คือมาจากพระไตรปิฎก มาจากคำสอนขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า

ถ้าเราสังเกตจะเห็นว่า ครูบาอาจารย์ต้นสายไม่ได้มานั่งทะเลาะกันให้เราฟังว่า สายกรรมฐานของใครดีกว่า มีแต่ลูกศิษย์ที่กิเลสท่วมหัวเท่านั้นที่มานั่งทะเลาะกัน มานั่งแบ่งแยกกัน เปรียบเหมือนกับว่าครูบาอาจารย์แต่ละท่าน ศึกษาตำราการทำอาหารมาเล่มเดียวกัน ก็คือพระไตรปิฎก พอถึงเวลาแล้ว ถนัดทำอาหารแบบไหน ก็ทำอาหารที่ตนเองถนัดออกมา เพื่อให้ผู้อื่นได้กิน

ในเมื่อความถนัดต่างกัน อาหารที่ทำออกมาก็ต่างกัน ร้านโน้นถนัดก๋วยเตี๋ยว ร้านนี้ถนัดข้าวแกง ร้านนั้นกลับไปถนัดแซนด์วิช อีกร้านหนึ่งไปไกลเลย ออกไปแนวของหวาน ขนมครกโน่นเลย ทั้งหมดนี้คือสิ่งที่เราซึ่งเป็นผู้กินต้องกินก่อน หิวขึ้นมาอาหารอยู่ตรงหน้า ถ้าเลือกไม่ได้ ก็ต้องกินก่อน เมื่อกินเข้าไปจนรู้สึกว่าพอแล้ว คราวนี้เราจะรู้สึกเลือกเอง

เหตุที่รู้สึกว่าต้องเลือก เพราะว่าบางที่บางอย่างไม่ตรงกับจริตนิสัยของเรา ร้านโน้นถนัดมากเลยเรื่องต้มจืดกระดูกหมูมะระ กินอยู่ทุกวันก็ไม่ไหวเหมือนกัน เพราะเราไม่ได้ชอบต้มจืด แต่ตอนหิวต้องกินไว้ก่อน จนกระทั่งไปเจออีกร้านหนึ่ง "ผัดสิ้นคิด" กะเพราไข่ดาว ถูกใจมาก เราก็จะย้ายไปกินร้านนั้นแทน