[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันพุธที่ ๙ กุมภาพันธ์ พุทธศักราช ๒๕๖๕ กระผม/อาตมภาพหายจากวัดไป ๘ วันเต็ม ๆ เพราะว่าการงานต่าง ๆ เข้ามาแบบ "รัว ๆ" เนื่องจากว่ามีคำสั่งด่วนในเรื่องของการอบรมพระอุปัชฌาย์และอบรมบาลีก่อนสอบเข้ามา ซึ่งโดยตำแหน่งหน้าที่แล้วก็ต้องเป็นกรรมการทั้ง ๒ โครงการ ต้องบอกว่าแทบจะไม่มีเวลาเป็นของตนเอง

ในเรื่องของงาน อย่างที่เคยบอกทุกท่านไว้ว่า ถ้าเราจัดระดับความสำคัญ ก่อนหลัง เร็วช้า ของงานได้ เราก็จะไม่สับสนวุ่นวาย สามารถที่จะทำงานทุกอย่างได้อย่างมีประสิทธิภาพ อย่างวันนี้ถ้าหากว่าใครติดตามงานทางเฟซบุ๊ก จะเห็นว่ากระผม/อาตมภาพมีงานตั้งแต่เช้ายันเย็น หลังทำวัตรแล้วช่วง ๒ ทุ่มยังต้องไปงานศพต่ออีก

สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือว่า ถ้ากำลังใจของเราทรงตัว คำว่ากำลังใจทรงตัวในที่นี้ก็คือ อย่างน้อย ๆ ต้องทรงฌานได้ในระดับใดระดับหนึ่ง เราก็จะมีกำลังสู้กับงานได้ เหตุที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะว่า ร่างกายนี้ไม่ใช่ของเรา ในเมื่อร่างกายไม่ใช่ของเรา เราก็ต้องบังคับบัญชาร่างกาย ไม่ใช่ให้ร่างกายบังคับบัญชาเรา

แต่ว่าคนที่จะมีกำลังใจเช่นนี้ก็ต้องเลิกกลัวตายก่อน ไม่เช่นนั้นแล้วสำหรับคนทั่ว ๆ ไป ถึงเวลางานหนัก รู้สึกว่าเกินกำลังก็มักจะท้อถอยและวางมือไป โดยที่ไม่รู้ว่าสิ่งที่ตนเองทำเช่นนั้น เพราะมีความกลัวตายแฝงอยู่ กลัวว่าถ้างานหนักกว่านี้ เรารับไม่ไหว อาจจะถึงตาย เป็นต้น

ดังนั้น...ก่อนที่จะถึงตรงจุดนี้ กำลังวิปัสสนาญาณของเราจะต้องเห็นธรรมดาของร่างกายว่า มีการเกิดขึ้นในเบื้องต้น เปลี่ยนแปลงในท่ามกลาง และสลายไปในที่สุด ถ้ายังมีชีวิตอยู่ เราก็อาศัยร่างกายนี้กระทำความดีให้มากที่สุด ถ้าจะหมดสภาพตายลงไปตอนนี้ก็เป็นเรื่องของร่างกาย ไม่ได้เกี่ยวกับเรา ตรงนี้อาจจะค่อนข้างยากสำหรับทุกท่าน แต่ว่าก็ไม่เกินกำลังนัก