[เถรี]

กระผม/อาตมภาพจึงได้รับนิมนต์จากท่านทั้งหลายเหล่านี้ไปปลุกเสกวัตถุมงคล เวลาที่วัดของท่านจะมีกฐิน มีผ้าป่า เพื่อที่จะเอาไว้แจกญาติโยมที่มาร่วมบุญ เมื่อมีมากเข้า ประสบการณ์ก็ย่อมมีมากขึ้นไปด้วยตามปกติ จึงทำให้ชื่อเสียงทางด้านนี้เริ่มโด่งดังขึ้นมา

ทางด้านวิชาการกระผม/อาตมภาพก็จบปริญญาเอก ไม่ว่าจะไปสอนที่ไหน ลูกศิษย์ก็ตั้งหน้าตั้งตาฟัง บอกว่าพระอาจารย์พูดแล้วฟังง่าย เข้าใจง่าย เมื่อไปนำในการปฏิบัติธรรม ศิษย์ทั้งหลายก็บอกว่านำได้พอเหมาะพอดี

ในเมื่อมาทางด้านนี้เข้า กลายเป็นครึ่งบกครึ่งน้ำ ก็คือสายวิชาการก็ไปได้ สายกรรมฐานก็ไปได้ และท้ายสุดไม่ทราบเหมือนกันว่าตนเองหลุดเข้ามาในสายพระเกจิอาจารย์ตอนไหน ? รู้อยู่แต่ว่ายิ่งนานไป การนิมนต์เพื่อให้ไปอธิษฐานจิต ปลุกเสกวัตถุมงคลต่าง ๆ ก็มีมากขึ้นทุกที โดยเฉพาะประสบการณ์ต่าง ๆ ที่บรรดาวัดนั้น ๆ ได้รับการบอกเล่าจากลูกศิษย์ ที่นำเอาวัตถุมงคลไปใช้ ก็ทำให้ท่านทั้งหลายเหล่านั้น มั่นอกมั่นใจว่ากระผมมีความสามารถอย่างแน่นอน

ความจริงแล้วแทบทุกงานก็ล้วนแล้วแต่เป็นไปในลักษณะ "มวยหมู่" นาน ๆ ถึงจะมีเสกเดี่ยวสักครั้งหนึ่ง แต่บังเอิญว่าสิ่งที่กระผม/อาตมภาพนำมาบอกกล่าว พอดีไปตรงกับประสบการณ์ที่บรรดาลูกศิษย์วัดนั้น ๆ ไปพบเข้าเจอเข้า จึงกลายเป็นเหมาเอาว่า สิ่งที่ท่านทั้งหลายเหล่านั้นพบเจอมา เป็นสิ่งที่กระผมเมตตาประสิทธิ์ประสาทให้ ซึ่งความจริงแล้ว ส่วนใหญ่กระผม/อาตมภาพก็ได้แต่นั่งมอง เมื่อเวลาพระหรือว่าพรหม เทวดา ครูบาอาจารย์ ท่านแนะนำอย่างไรก็แค่ทำไปแบบนั้น

ถ้าบอกว่าเป็น "การปลุกพระ" บางทีก็กลายเป็นว่า "พระต้องปลุก" เนื่องจากว่าเข้าสมาธิเพลินจนท่านต้องเตือนว่า "พอแล้ว" "ถอนสมาธิออกมาได้แล้ว" เป็นต้น จึงกลายเป็นว่าตนเองในปัจจุบันนี้กลายเป็นครึ่งบกครึ่งน้ำ ไม่ว่าจะไปทางไหนก็รู้สึกว่าจะไปได้ เหลืออยู่อย่างเดียวว่าเมื่อไรจะไปทางอากาศเสียทีเท่านั้น..!

สำหรับวันนี้ ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันจันทร์ที่ ๑๙ กันยายน พุทธศักราช ๒๕๖๕
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)