[เถรี]

วันนี้เป็นวันอังคารที่ ๘ มิถุนายน พุทธศักราช ๒๕๖๔ ก็ต้องบอกว่ามีบางสิ่งบางอย่างที่รู้เห็นแล้วไม่สบายใจ ที่ไม่สบายใจไม่ใช่ว่าทำให้ตนเองไม่สบายใจ แต่ไม่สบายใจเพราะเห็นว่า สิ่งทั้งหลายเหล่านี้คนเราเห็นเป็นเรื่องปกติ แต่จริง ๆ แล้วเป็นเรื่องที่ไม่สมควร อย่างที่กระผม/อาตมภาพเคยกล่าวย้ำอยู่เสมอว่า ผู้ปฏิบัติธรรมยิ่งทำก็ต้องยิ่งละเอียดขึ้น ไม่ใช่ว่ายิ่งทำก็ยิ่งหยาบขึ้น

เอาแค่สมัยผมยังเด็กอยู่ ใครจะไปวัดวาอารามต้องแต่งตัวให้มิดชิดรัดกุม แต่วันนี้ผมเห็นนักท่องเที่ยวที่มาวัดเรา พยายามจะใส่ให้สั้นที่สุดทั้งบนทั้งล่าง ต้องบอกว่าคนรุ่นใหม่ ๆ ของเราจิตใจหยาบกระด้าง โดยเฉพาะขาดกาลเทศะ ก็คือไม่รู้ว่าเมื่อไรเป็นเวลาเหมาะสม เมื่อไรจึงเป็นสถานที่เหมาะสม แต่คราวนี้ทุกคนเห็นเป็นเรื่องปกติไปแล้ว แต่ว่าสิ่งทั้งหลายเหล่านี้ไม่ใช่เรื่องปกติ เป็นเรื่องของความหยาบทางใจที่เราเข้าไม่ถึง จึงไม่เห็นว่าเป็นโทษ

อย่างเช่นว่าญาติโยมใส่บาตร ปกติที่รู้กัน ผู้ใหญ่จะสอนมาตั้งแต่เด็กก็คือถอดรองเท้า เพราะว่าการถอดรองเท้านั้น เป็นการแสดงออกซึ่งความเคารพอย่างหนึ่งตั้งแต่โบราณมา อย่างที่มีกล่าวไว้ใน "วินัยมุข" ว่า เมื่อเข้าสู่เขตพุทธาวาสหรือสังฆาวาส ก็ให้ถอดรองเท้า ห่มผ้าเฉวียงบ่า ลดร่ม เป็นต้น

ญาติโยมส่วนใหญ่ถอดรองเท้าใส่บาตร แต่ยืนอยู่บนรองเท้า แล้วจะถอดไปทำไม ? บางรายหนักกว่านั้น ใส่รองเท้าใส่บาตรหน้าตาเฉย..! ถ้าหากว่าทุกท่านได้ศึกษาพุทธประวัติในส่วนของพระเจ้าพิมพิสาร จะเห็นว่าท่านโดนลูกชายคือพระเจ้าอชาตศัตรู สั่งนายช่างกัลบกเอามีดโกนกรีดฝ่าเท้าเพื่อไม่ให้เดินจงกรมได้ พระพุทธเจ้าตรัสว่านั่นเป็นบุรพกรรมที่มาจากในอดีตชาติที่เคยใส่รองเท้าเข้าไปในลานเจดีย์..!

ถ้าท่านทั้งหลายไปประเทศพม่า จะเห็นว่าคนพม่าพอเริ่มจะเข้าประตูวัดก็ถอดรองเท้าแล้ว ไม่ว่าจะเป็นนายกรัฐมนตรี เป็นรัฐมนตรี เป็นนายพล เป็นนายพัน เป็นคุณหญิง เป็นคุณนาย ทุกคนถอดรองเท้าเดินเท้าเปล่ากันหมด แม้แต่ถุงเท้าก็ไม่ใส่ เพราะว่าถ้าใส่แล้วจะสูงกว่าพระ นั่นคือข้างบ้านของเราที่ยังนับถือพระพุทธศาสนาแบบเคร่งครัดอยู่

ส่วนบ้านเราทุกวันนี้ไม่มี แม้แต่ในวัดของเราก็เหมือนกัน บางคนก็ใส่รองเท้าเดินในโรงครัว ประเคนของทั้งที่ใส่รองเท้าก็มี..! เรื่องพวกนี้เป็นโทษแก่ตัวเองทั้งนั้น แต่เขาเห็นเป็นเรื่องปกติ แสดงว่าสภาพจิตหยาบมาก ปฏิบัติธรรมไปก็ไร้ผล