[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันพุธที่ ๑๖ พฤศจิกายน พุทธศักราช ๒๕๖๕ กระผม/อาตมภาพได้ไปพบหมอมาตั้งแต่เช้า หลังจากได้ยามาหอบหนึ่งแล้ว ก็มีคำแนะนำอื่น ๆ มาอีกมาก แต่ว่าก็ไม่มีอะไรเป็นที่หนักใจ เพราะว่าโดยลำพังแล้ว อาการเจ็บป่วยที่เป็นอยู่ก็หายไปเกิน ๗๐ เปอร์เซ็นต์แล้ว

คราวนี้ขากลับได้แวะที่วัดปรังกาสี ดูทางกองงานเลขานุการช่วยกันตรวจสอบและบรรจุกระดาษคำตอบ ของทุกโรงเรียนที่เป็นสนามสอบในอำเภอทองผาภูมิ เห็นซองบรรจุคำตอบยาวเป็นกิโลฯ แล้วก็เหนื่อยแทน ถึงได้ตั้งใจเลี้ยงน้ำปานะ แต่ปรากฏว่ามีรถขายไอศกรีมอยู่ ก็เลยมีการเรียกร้องขอไอศกรีม กระผม/อาตมภาพก็ตกลง มีปัญญาก็กินกันเข้าไป..!

ในเรื่องของไอศกรีมนั้น สมัยก่อนตอนที่ยังอยู่วัดท่าซุงอยู่ กระผม/อาตมภาพเคยเจอปัญหาแบบนี้เหมือนกัน ก็คือพระพี่พระน้องนั่งเถียงกัน บางท่านบอกว่าฉันได้ บางท่านบอกว่าฉันไม่ได้ บางท่านก็ยืนยันว่าไปวัดโน้นเห็นเขาฉันกันเป็นปกติ คำว่าฉันนี่หมายถึง ฉันนอกเวลา คือ เลยเพลไปแล้ว

ท้ายสุดก็เลยจำเป็นต้องไปกราบเรียนถามหลวงพ่อฤๅษีฯ ท่านว่า "หลังเพลไปแล้ว สามารถฉันไอศกรีมได้ไหมครับ ?" ท่านบอกว่า "ไอศกรีม ถ้าหากว่าเป็นแค่นม แค่เนย แค่น้ำตาลก็ไม่มีปัญหา สามารถฉันได้ แต่ถ้ามีส่วนผสมอื่น ๆ อย่างเช่นไอศกรีมบางอย่างก็มีวอลนัทบ้าง อัลมอนต์บ้าง หรือถ้าเป็นอย่างของบ้านเราก็อย่างพวกถั่วดำ บางอันก็มีขนุน มีลอดช่องสิงคโปร์ ถ้าอย่างนั้นก็ฉันไม่ได้" แล้วหลวงพ่อท่านปิดท้ายได้ประทับใจมาก ท่านบอกว่า "ถ้าไม่ถึงกับจะตายห่า พวกมึงก็อย่าแดกเลย ขอร้องเถอะ..มันน่าเกลียด..!"

ก็คือเวลาคนเห็นแล้วไม่งาม เพราะว่าคนทั่วไปมักจะไม่เข้าใจว่าไอศกรีมนั้นพวกคุณเลือกดีแล้ว ว่าไม่มีส่วนผสมที่นอกเหนือจากเภสัชที่พระพุทธเจ้าทรงอนุญาต แต่เขาก็เห็นพวกท่านฉันอยู่ บางทีก็ถือกันเป็นแท่งเลย หรือไม่ก็เป็นถ้วยอย่างนี้ ถ้าในประเภทที่รู้กันก็ไม่เป็นไร แต่ว่ากระผม/อาตมภาพไม่เคยแตะต้องเลย เหตุที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะว่ากิเลสมีมายามาก ถ้าผ่อนผันให้ครั้งหนึ่งแล้ว ครั้งต่อไปก็จะเรียกร้องอีก ประมาณว่าคราวที่แล้วก็ยังได้เลย

ดังนั้น..ตรงจุดนี้ถ้าเป็นไปได้ พระเณรวัดท่าขนุนของเราให้เว้นไปเลย ถึงพิจารณาดีแล้วเป็นสิ่งที่ฉันได้ เพราะว่าว่าไม่มีส่วนผสมที่นอกเหนือจากสิ่งที่พระพุทธเจ้าอนุญาต แต่เวลาคนทั่วไปเห็นก็น่าเกลียดมาก..!