[เถรี]

บริเวณทางเดินป่าช่วงนั้น เป็นศูนย์อนุรักษ์หมี ที่ทางการประเทศลาวนำเอาหมีที่ยึดจากชาวบ้านมาอนุบาลเอาไว้ตรงนั้น สำหรับชาวบ้านแล้ว หมีก็คือ "ทองคำเคลื่อนที่" จับมาเลี้ยงดูเอาไว้ เจาะดีหมีไปขายให้กับร้านยาจีน ทำเงินได้มากมายทีเดียว แต่เป็นการทรมานสัตว์แบบทารุณมาก เมื่อทางการจับได้ ก็จะยึดหมีเหล่านั้น ซึ่งส่วนมากเป็น "หมีควาย" มาปล่อยอนุบาลเอาไว้บริเวณนั้น

เมื่อมาขึ้นรถไฟฟ้าที่บริเวณลานจอดรถ กลับลงไปถึงลานจอดรถด้านล่างแล้ว รถตู้ของเราก็พาแวะไปที่น้ำตกอีกแห่งหนึ่ง ซึ่งรถสามารถวิ่งไปถึงหน้าน้ำตกเลย เรียกว่าน้ำตกตาดแก้ว หรือที่บางท่านเรียกว่าน้ำตกตาดแก้วมงคล ปรากฏว่าสถานที่นี้ มีร้านอาหารตั้งติดริมลำห้วยหน้าน้ำตกเลย ทำให้หามุมถ่ายรูปได้ค่อนข้างยากถึงยากมาก

เมื่อถ่ายรูปกันเสร็จสรรพเรียบร้อย พวกเราก็นั่งรถยนต์บุกป่าฝ่าดง ย้อนกลับมายังที่พักที่โรงแรมแกรนด์หลวงพระบาง โดย "ท้าวนุ" แวะไปซื้อหาบรรดาเครื่องไม้เครื่องมือในการทำแผลมาให้คณะของเรา ช่วยกันทำแผลให้กระผม/อาตมภาพ โดยมีการทายาอย่างชนิดที่เรียกว่า ถ้าเป็นคนทั่วไปก็คงดิ้นร้องโอดโอยไปแล้ว แต่ว่ากระผม/อาตมภาพได้แต่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ อยู่ในลักษณะที่ว่าทรงสมาธิหนีความเจ็บปวดนั่นเอง จนกระทั่งบาดแผลทุกอย่างได้รับการทำเรียบร้อยแล้ว กระผม/อาตมภาพก็มาบันทึกเสียงธรรมจากวัดท่าขนุนให้ท่านทั้งหลายได้ฟังอยู่ในขณะนี้

ขอให้ทุกท่านอย่าได้ห่วงใยกังวลกับอาการที่เกิดขึ้นกับกระผม/อาตมภาพ เพราะว่าขนาดมีผู้ใหญ่อย่าง "เจ้าลุง" คอยดูแลอยู่ แต่เมื่อวาระกรรมมาสนอง ก็ยังทำให้ต้องได้รับบาดเจ็บอยู่ดี โดยเฉพาะว่ามีการปล่อยชีวิตสัตว์ไปเป็นร้อย ๆ ตัวล่วงหน้า เพื่อชดใช้ให้เขาทั้งหลายเหล่านั้นอยู่แล้ว

แต่จะว่าไปแล้วในสมัยต้นกรุงรัตนโกสินทร์ กระผม/อาตมภาพเองก็มาสร้างเวรสร้างกรรมอยู่บริเวณนี้ เป็นระยะเวลาที่ยาวนาน เพราะว่ามาตีบ้านตีเมืองของเขาเอาไว้ ถึงเวลาเขาจะทวงคืนบ้าง ก็ต้องถือว่าเป็นเรื่องปกติ ไม่มีอะไรต้องหนักใจ ชดใช้ได้เท่าไรก็เท่านั้น ทวงทันเท่าไรก็ให้เท่านั้น ใครทวงไม่ทันก็ต่างคนต่างไปเท่านั้นเอง..!

สำหรับวันนี้ ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันอังคารที่ ๑๘ ตุลาคม พุทธศักราช ๒๕๖๕
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)