[เถรี]

หลังจากนั้นก็ยังมีโครงการ วัด ประชา รัฐ สร้างสุข ด้วยหลัก ๕ ส. ซึ่งตอนนี้กระผม/อาตมภาพมอบให้ทางด้านมหาเสริฐ (พระมหาอุตรา อุตฺตโร ป.ธ.๖) เป็นผู้นำพวกท่านช่วยกันดูแลว่าส่วนไหนของวัดเราที่ยังเกะกะ รกเรื้อ ไม่เรียบร้อย ให้จัดการดำเนินการให้เรียบร้อย แล้วมอบให้ท่านภีม (พระกวีวัธน์ สทฺทาธิโก) ทำเอกสารเพื่อส่งรายงาน เพราะว่าไม่ช้าก็เร็ว เขาจะต้องมาตรวจที่วัดท่าขนุนแน่นอน อีกส่วนหนึ่งก็มอบหมายให้ท่านตี้ (พระวสุพล อภิปุญฺโญ) ไปทำป้ายบอกทางต่าง ๆ เพื่อให้เกิดความชัดเจนแก่ผู้ที่ไม่เคยมาวัด จะได้รู้ว่าอะไรเป็นอะไร อยู่ที่ไหนบ้าง

ที่มาพูดเรื่องนี้นั้นไม่ได้มาอวดงานตัวเอง แต่อยากจะบอกว่าทางคณะสงฆ์ทำงานบางอย่างก็ค้านกันเอง คำว่าค้านกันเองในที่นี้ ก็คือ พระภิกษุสามเณรของเรามาบวช เพื่อหลีกหนีความวุ่นวายของทางโลก เพื่อปฏิบัติตนให้พ้นจากกองทุกข์เข้าสู่พระนิพพาน

แต่งานของคณะสงฆ์ทั้งหมดที่ทำนี้ ทำอยู่ในลักษณะของพระโพธิสัตว์ ทำเพื่อเกื้อกูลต่อคนหมู่มาก จึงกลายเป็นว่าบางทีการดำรงอยู่ของพระภิกษุสามเณรของเรา ก็ถูกขัดด้วยความปรารถนาดีของผู้บังคับบัญชา เพราะท่านเล็งเห็นว่าพระภิกษุสามเณรของเราน้อยลงไปเรื่อย บทบาทสำคัญที่มีต่อชุมชนก็ลดน้อยถอยลง จึงพยายามทำโครงการต่าง ๆ ขึ้นมา เพื่อคงความสำคัญต่อชุมชนเอาไว้ที่วัด

อย่างที่ท่านทั้งหลายจะเห็นว่าวัดท่าขนุนของเรา ใครขาดอะไรก็มาหา จะเรียกว่าดีใจก็ใช่ ที่เขาเห็นวัดเป็นศูนย์กลางชุมชน แต่เรื่องทั้งหลายเหล่านี้ ส่วนที่สำคัญที่สุดก็คือว่างบประมาณที่จะสนับสนุนโครงการต่าง ๆ เนื่องจากแต่ละวัดไม่ได้มีความคล่องตัวเท่ากัน

ผู้บังคับบัญชาที่ไม่ได้มองตรงจุดนี้ บางทีอาจจะตำหนิว่า ทำไมวัดท่าขนุนทำโครงการได้ดีมาก แล้วทำไมวัดอื่นทำไม่ได้แบบนี้ ? ลักษณะอย่างนี้เหมือนกับเอาเต่าไปวิ่งแข่งกับกระต่าย ซึ่งเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว เพราะว่ากำลังศรัทธาของพระแต่ละรูป กำลังบุญบารมีของแต่ละท่านไม่เท่ากัน

แล้วพระสงฆ์จำนวนมากไม่ได้มีกำลังใจพระโพธิสัตว์ ไม่ได้คิดที่จะสงเคราะห์ให้เกิดประโยชน์ต่อคนหมู่มาก จะมีความรู้สึกว่าผู้บังคับบัญชาเอางานมาเพิ่มให้ เอางานมายัดเยียดให้ แล้วก็จะเกิดภาพอย่างที่ท่านทั้งหลายเห็น ก็คืออะไร ๆ ก็วัดท่าขนุน