[เถรี]

"ด้วยน้ำนั้นสุขุมละเอียดอ่อน........จึ่งชื่อสีทันดรอันไพศาล
ประกอบหมู่มัจฉากุมภาพาล ........คชสารเงือกน้ำแลนาคินทร์
ผู้ใดข้ามนทีสีทันดร..................ก็ม้วยมรณ์เป็นเหยื่อแก่สัตว์สิ้น
แสนมหาพระยาครุฑยังเต็มบิน.......จึ่งล่วงสินธุ์ลุถิ่นพิมานทอง

ขนาดขยับปีกทีหนึ่งไปได้โยชน์หนึ่ง ก็คือ ๑๖ กิโลเมตร ต้องบินจนหมดกำลังถึงจะพ้น คนธรรพ์ก็บอกว่า พญาครุฑตัวใหญ่เสียเปล่า แต่สมองกลวง ตูไม่เห็นต้องบินอะไรเลย ถึงเวลาก็ซุกใต้ปีกไป ก็ครุฑตัวใหญ่ คนธรรพ์เปรียบกับพญาครุฑแล้วตัวนิดเดียว ก็แปลงเป็นไรซุกไปในเส้นขน พญาครุฑพอได้ยินก็โมโหเป็นฟืนเป็นไฟ ไปอุ้มนางกากีมาโยนคืนให้

ตรงนี้ต้องบอกว่าไม่สมจริงนะ เขาบอกว่าบินจนสิ้นกำลังถึงจะไปถึง ตรงนี้น่าจะเป็นแรงโมโห บินไปถึงแล้วยังอุ้มบินกลับมาได้อีกต่างหาก..! พวกเราอ่านแล้วไม่ค่อยคิด แต่อาตมาคิดบ่อย มึงบอกว่าบินจนหมดกำลังถึงได้ข้ามสีทันดรได้ นี่ไปแล้วยังอุ้มกลับมาอีกคน แสดงว่าโกรธจัด แรงบ้าพาให้บินกลับมาได้ น่าจะหมดสภาพกลายเป็นนกหงอยไปอีกนาน..!”