[เถรี]

ในเมื่อความตายเป็นสิ่งที่มนุษย์และสัตว์ทุกรูปทุกนามจะต้องพบเห็น จะต้องเจอ จะต้องมาถึงตัวเองเข้าสักวัน มีวิธีเดียว ก็คือเตรียมพร้อม คนไหนเตรียมพร้อมที่จะตาย ก็จะเป็นผู้ที่ไม่ประมาท รีบสะสมเสบียงบุญ

การตายไม่ใช่จุดสิ้นสุดของชีวิต แต่เป็นการวนเวียนไปสู่รอบใหม่ของการดำเนินชีวิต ตราบใดที่ยังไม่หลุดพ้นจากวัฏสงสาร เข้าสู่พระนิพพาน ตราบนั้นก็ยังต้องเวียนว่ายตายเกิดกันไม่รู้จบ

บุคคลผู้มีปัญญา ไม่ประมาท ทำตามคำสอนขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ก็จะเร่งรัดปฏิบัติในศีล สมาธิ ปัญญา ให้เข้มข้นเข้าไว้ ก็คือต้องทำจนเคยชิน ชนิดที่ต่อให้หลับฝันไป หรือละเมอไป ก็ไม่ละเมิดศีล จะต้องปฏิบัติในสมาธิภาวนา อย่างน้อยต้องทรงฌานได้ในระดับใดระดับหนึ่งตั้งแต่ปฐมฌานขึ้นไป จะต้องใช้ปัญญาพิจารณาให้เห็นความเป็นจริงของร่างกายนี้ อย่างต่ำที่สุดก็คือ ต้องรู้ตัวอยู่เสมอว่าเราต้องตาย แล้วกำหนดเป้าหมายให้ชัดเจนว่าตายแล้วเราจะไปไหน

คราวนี้ในการรักษาศีลของเรา ไม่ใช่รักษาครบถ้วนแล้วจบ หากแต่ว่าเราต้องไม่ละเมิดศีลด้วยตนเอง ไม่ยุยงส่งเสริมให้ผู้อื่นละเมิดศีล และไม่ยินดีเมื่อเห็นผู้อื่นละเมิดศีล

อย่างเช่นเราเห็นมดสักแถวเดินมาเข้ากุฏิหรือเข้าบ้าน ใจก็คิดอยากที่จะไล่มดไป แต่ก็รู้ตัวว่าถ้าเอายามาฉีด มดจะต้องตาย ก็อาจจะบอกคนอื่น อย่างเช่นว่าบอกลูกบอกหลาน "นั่นมดเดินมาเป็นแถวเลย เอายามาฉีดหน่อยสิ" นี่คือการยุยงส่งเสริมให้ผู้อื่นทำ บาปกรรมหนักพอกันกับทำเอง..!

เมื่อรู้ตัวว่าเราไม่ละเมิดศีล ยุคนอื่นทำก็โทษหนักพอกัน จึงอดใจเอาไว้ ไม่ลงมือทำ ไม่ยุคนอื่นทำ แต่ลูกหลานตาดีมองเห็นเข้า คว้ายามาฉีดควั่บเข้าให้ "เออ...มันน่าจะทำนานแล้ว" นั่นก็คือยินดีในสิ่งที่คนอื่นทำ ลงนรกเหมือนกัน เพราะว่าไปยินดีในความชั่วของคนอื่น..!