[เถรี]

ถาม : ที่พระอาจารย์บรรยายเมื่อสักครู่ ในส่วนของการปฏิบัติตามสายวิสุทธิมรรค ที่บอกว่าอัสสาสะปัสสาสะ ลมหายใจเข้า ลมหายใจออก เมื่อเราไปกำหนดยุบหนอพองหนอ หรือว่าเราไปกำหนดพุทโธ ก็เนื่องกับลมหายใจเข้า - ลมหายใจออก เมื่อเราพิจารณาไปแล้วจนถึงขั้นที่นิ่งสนิทจนไม่เห็นลมหายใจเข้าออก เราจะทำอย่างไรต่อครับ ?
ตอบ : ความจริงผมเรียนถวายไปชัดเจนนะครับ แต่ว่าท่านอาจารย์ชุมพลอาจจะฟังแล้วเลยหูไป ก็คือว่า อย่าอยากให้เป็นเช่นนั้น และอย่าดิ้นรนออกจากสภาพเช่นนั้น เมื่อถึงตอนนั้น เรามีหน้าที่แค่กำหนดดู กำหนดรู้เฉย ๆ ก็คือกำหนดรู้ว่าตอนนี้เป็นเช่นนั้น ก็คือตอนนี้ไม่มีลมหายใจ ตอนนี้ไม่มีคำภาวนา บางคนตกใจตะกายมาหาลมหายใจใหม่

ถ้าเปรียบเหมือนท่านขึ้นบันไดครับ ขึ้นไป ๓ ขั้น ๔ ขั้นแล้ว เมื่อถึงเวลาท่านก็ถอยลงมาใหม่ แล้วก็ขึ้นไปอีก แล้วก็ถอยลงมาใหม่ ความก้าวหน้าจะไม่มีครับ

แต่ถ้าหากว่าท่านไม่ได้ใส่ใจตรงจุดนั้น รับรู้ไว้เฉย ๆ ว่าตอนนี้เป็นอย่างนี้ ถึงไม่หายใจแล้วจะตายก็ช่างมัน เพราะเราปฏิบัติความดีอยู่ ถึงตายเราก็ไปดีแน่ ถ้าจิตใจของเรามั่นคงไม่หวั่นไหว ไม่มีความกลัว สมาธิจะดิ่งลึกเข้าไปมากกว่านั้นเองครับ ขอเรียนถวายท่านอาจารย์ชุมพลเท่านี้ครับผม