[เถรี]

โดยปกติแล้วในระยะนี้กระผม/อาตมภาพจะอ่านหนังสือแค่วันละ ๑ เล่ม ทุกคนได้ยินแล้วก็อาจจะตกใจว่าพูดผิดหรือเปล่า ? ขอยืนยันว่าไม่ผิด เนื่องเพราะว่าถ้าอ่านตามปกติที่เคยทำ ก็คือวันหนึ่งประมาณ ๔-๕ เล่ม..! เหตุที่ต้องอ่านแค่วันละ ๑ เล่มนั้น ประการแรกก็คือมีกิจการงานมากขึ้นทุกทีจนแทบไม่มีเวลาที่จะอ่านหนังสือ ต้องอาศัยเวลาในการเดินทางบ้าง เวลาตื่นนอนบ้าง เวลาก่อนนอนบ้าง อ่านหนังสือเพื่อที่จะเสริมความรู้ให้กับตนเอง

กระผม/อาตมภาพนั้นเป็นบุคคลที่อ่านหนังสือหมดห้องสมุดของโรงเรียน ตั้งแต่สมัยเรียนอยู่ชั้นประถมปีที่ ๒ ของโรงเรียนบ้านหนองพงนก ตำบลสระสี่มุม อำเภอกำแพงแสน จังหวัดนครปฐม อ่านหนังสือหมดทั้งห้องสมุด โดยที่หลายเล่มนั้นก็อ่านไม่เข้าใจ แต่ว่าเหตุที่ตั้งใจอ่าน ก็เพราะว่าต้องการ "อ่านหนังสือให้แตก" ตามสำนวนของคนสมัยนั้น

คำว่า อ่านหนังสือให้แตก ในที่นี้ก็คือการอ่านหนังสือได้ทุกคำ แล้วก็ไปเจอตัวปัญหาใหญ่ ก็คือตำราเพศศึกษาของ ดร.Alfred Kinsey ซึ่งเป็นการแปลทับศัพท์ภาษาอังกฤษ โดยเฉพาะเป็นภาษาเทคนิคทางการแพทย์เป็นจำนวนมาก ทำให้อ่านยากที่สุดเท่าที่เคยเจอมา ต้องไปถามครูบาอาจารย์เกือบทุกคำ

เมื่อครูบาอาจารย์ท่านเห็น หลายท่านก็หัวเราะจนกระทั่งแทบจะลงไปกองกับพื้น ถามว่า "หนังสือแบบนี้ เธอจะอ่านไปทำไม ?" กระผม/อาตมภาพก็บอกว่า "ต้องการจะอ่านหนังสือให้แตกครับ" เมื่อครูบาอาจารย์ท่านรู้ถึงจุดมุ่งหมาย ก็พยายามที่จะสะกดให้เราฟังทีละคำ ดังนั้น..กระผมจึงมีศัพท์เทคนิคทางการแพทย์ โดยเฉพาะทางด้านเพศศึกษาเป็นจำนวนมาก ตั้งแต่เรียนชั้นประถมปีที่ ๒ แล้ว

เรื่องการศึกษาทางโลกนั้น ถ้าหากว่าบุคคลที่เคยอยู่กับพระเดชพระคุณหลวงปู่มหาอำพัน หรือท่านเจ้าคุณพระภาวนาปัญญาวิสุทธิ์ วิ. วัดเทพศิรินทราวาส จะเห็นว่า ท่านเขียนติดเอาไว้ที่หัวเตียงว่า

วิชาโลกเรียนเท่าไรไม่รู้จบ
พื้นพิภพกลมกว้างใหญ่ลึกไพศาล
วิชาธรรมเรียนและทำจนชำนาญ
ย่อมพบพานจุดจบสบสุขเอย

แล้วยังลงชื่อผู้เขียนไว้ว่า แม่เฒ่าปักษ์ใต้