[เถรี]

ทั้งหมดตั้งกายให้ตรง กำหนดความรู้สึกของเรา คือ สติสัมปชัญญะทั้งหมด เอาไว้เฉพาะตรงหน้า หายใจเข้า..ให้ความรู้สึกทั้งหมดไหลตามลมหายใจเข้าไป หายใจออก..ให้ความรู้สึกทั้งหมดไหลตามลมหายใจออกมา จะใช้คำภาวนาอย่างไรก็แล้วแต่ที่เรามีความชอบหรือความถนัดมาแต่เดิม

วันนี้เป็นวันเสาร์ที่ ๑ กันยายน พุทธศักราช ๒๕๕๕ เป็นการปฏิบัติธรรมของเดือนกันยายนวันที่สอง ในการปฏิบัติภาวนานั้น หลายท่านมักจะมีปัญหา คือ ปล่อยให้กำลังใจฟุ้งซ่านมากจนเกินไป เวลาจะควบคุมด้วยการอยู่กับลมหายใจเข้าออกจึงเป็นไปโดยยาก ซึ่งเรื่องทั้งหลายเหล่านี้ นักปฏิบัติมักจะประสบอยู่เสมอ โดยเฉพาะท่านใดเคยมีกำลังใจทรงอยู่ในระดับฌานสมาบัติ ตั้งแต่ปฐมฌานขึ้นไป แล้วปล่อยจนกระทั่งรัก โลภ โกรธ หลง กลบกลืนสมาธิสมาบัตินั้นไป จะตีคืนได้ยากมาก

เหตุที่ท่านทั้งหลายจะทำคืนได้ยาก ก็เพราะว่าเราอยากจะได้เหมือนเดิม ในเมื่อการภาวนาของเราไม่ได้ปล่อยวาง แต่ไปอยากเสียแล้ว ความฟุ้งซ่านจะเกิดแก่สภาพจิต เมื่อความฟุ้งซ่านเกิดขึ้น จิตย่อมไม่สงบ ดังนั้น..ท่านใดก็ตามที่ภาวนาแล้วไม่ไปไหนเสียที ให้รู้ว่าถ้าเราไม่ทำเกิน เราก็ทำขาด แต่ส่วนใหญ่แล้วในปัจจุบันนี้ จะทำขาดเสียมากกว่า

เราลองเปรียบเทียบดูว่าวันหนึ่งมี ๒๔ ชั่วโมง เราอยู่กับการภาวนานานเท่าไร ? สมมติว่าท่านทำอย่างสม่ำเสมอทุกวัน ภาวนาตอนเช้า ๑ ชั่วโมง ตอนเย็น ๑ ชั่วโมง ก็แปลว่าเรายังขาดทุนอยู่ ๒๒ ชั่วโมงทุกวัน ดังนั้น..ในเมื่อเราทำขาด ทำไม่พอ โอกาสที่กำลังใจของเราจะทรงความคล่องตัว สามารถที่จะใช้ต่อต้านกิเลสได้ก็มีน้อย เพราะว่าแค่ประคับประคองกำลังใจของเราให้ทรงตัวก็เป็นเรื่องยากเสียแล้ว นอกจากเราจะวางกำลังใจว่า เรามีหน้าที่ภาวนา จะเป็นสมาธิสมาบัติหรือไม่เป็นก็ตามที เราก็จะภาวนา