[เถรี]

ผมปล้ำอยู่หลายปี ผมเป็นคนขี้สงสัย ฝึกจนเกิดความคล่องตัว คล่องจนถึงขนาดที่ผมรู้เลยว่าครูจะถามอะไร สามารถพูดแทนได้ทั้งประโยคเลย พอครูอ้าปาก ผมตอบก่อน ทีนี้ก็บรรลัยสิ..! ครูฝึกเขาก็ไล่ เพราะคนอื่นเขาไม่รู้ เราไปทำให้เขาพังกันหมด ผมก็เดินหน้าเหี่ยวออกมา ผมซ้อมอยู่สามปีเต็ม ๆ ผมซ้อมไปเรื่อย พอเดินหน้าเหี่ยวออกมา หลวงพ่อก็หัวเราะ บอกว่า "ไอ้หนู..ถ้าคล่องตัวขนาดนั้นแล้ว ก็สอนคนอื่นได้แล้วลูก.." เพราะฉะนั้น..ตรงนี้สำคัญว่า ได้มาแล้วอย่าทิ้ง ต้องซ้อมไว้บ่อย ๆ แต่ขณะเดียวกันต้องระมัดระวังไว้เสมอ

เรารู้เรื่องต่าง ๆ จากความเป็นทิพย์ เรื่องที่หนึ่งถูก ก็อย่าเพิ่งเชื่อว่าเรื่องที่สองจะถูก เรื่องที่หนึ่งถูก...เรื่องที่สองถูก....ก็อย่าเพิ่งเชื่อว่าเรื่องที่สามจะถูก เรื่องที่หนึ่ง..สอง..สามถูก ก็อย่าเพิ่งเชื่อว่าเรื่องที่สี่จะถูก ถ้าเราเชื่อทีเดียวว่าทั้งหมดถูกแน่จะโดนหลอกได้ เผลอเมื่อไรเป็นโดน

เพราะฉะนั้น..ถ้าหากสิ่งต่างๆ เกิดขึ้นให้รับรู้ไว้ด้วยความเคารพ แล้วรอ ถึงเวลาถ้าเป็นไปตามนั้น ก็ขอบพระคุณเป็นอย่างยิ่งที่อุตส่าห์ให้รู้ แต่ถ้าไม่เป็นไปตามนั้นก็..ช่างมันเถอะ ถ้าวางกำลังใจอย่างนั้นได้ เราก็จะก้าวหน้าไปเรื่อย แต่ถ้าหากเราไปปักมั่นไว้ว่า ต้องใช่ ต้องเป็นอย่างนั้นแน่ รับรองได้ว่าเดี๋ยวเพี้ยนหมด"


สนทนากับพระอาจารย์เล็ก ณ บ้านอนุสาวรีย์
๕ มิถุนายน ๒๕๕๒