[เถรี]

ดังนั้น..ข้อสรุปก็คือว่า เราต้องเข้าใจว่ามโนมยิทธินั้น ไม่จำกัดระยะทางด้วยร่างกาย ต้องเป็นคนที่ไม่กลัว ไม่อยากจนเกินไป ไม่เก็บอุปาทานเก่า ๆ ไปนั่งสงสัย และท้ายสุด ต้องมีความมั่นใจในตนเอง

สำคัญตรงที่ว่าได้แล้วต้องเอามาซ้อมบ่อย ๆ ไม่เช่นนั้นจะหาความคล่องตัวไม่ได้ ตอนซ้อมบ่อย ๆ นี่แหละ ผมแนะนำลูกศิษย์ให้ไปซ้อม แล้วก็เละอีก สมัยหลวงพ่อนั้นท่านไปนั่งข้างทาง หลับตาทำใจสบาย ๆ รถวิ่งมากำหนดใจเลยรถคันนี้สีอะไร แล้วลืมตาดู จะพิสูจน์ได้ในระยะสั้น ๆ ถ้าถูกในตอนนั้น แสดงว่าเราวางอารมณ์เป็น ถ้าตอบผิดไม่ต้องจำ

พยายามทำอย่างนั้นไปเรื่อย ๆ รถมาสีอะไร ? พอถูกสัก ๘ ใน ๑๐ คัน เราจะเริ่มจำอารมณ์นั้นได้แล้ว ก็ใส่รายละเอียดเพิ่มเข้าไป รถมาสีอะไร ? คนนั่งมีกี่คน ? ทีนี้ถ้าถูกเข้า ๘ ใน ๑๐ ก็เพิ่มรายละเอียดเข้าไปอีก รถมาสีอะไร ? คนนั่งกี่คน ? ผู้หญิงเท่าไร ? ผู้ชายเท่าไร ? ท้ายที่สุดกระทั่งว่าใส่เสื้อผ้าสีอะไร ? เลขทะเบียนอะไร ? เราก็จะบอกได้หมด

เมื่อเราพิสูจน์ได้กับสิ่งที่พิสูจน์ได้ในระยะสั้น ๆ ก็ทำให้เราเกิดความมั่นใจและจำได้แม่นว่า ถ้าการกำหนดรู้และอารมณ์ใจเป็นไปตามนั้น ก็จะถูก หลังจากนั้น ถ้ามวยเขาต่อยกัน ก็ทายว่าคู่นี้เป็นอย่างไร ? ใครชนะ ? คนชนะ ชนะน็อกหรือชนะคะแนน ? แล้วน็อกยกที่เท่าไร หรือฟุตบอลคู่นี้เล่นกันใครจะชนะ ? ชนะกันกี่ลูกหรือเสมอกัน ? เสมอกันกี่ลูก ? รู้สึกอย่างไรให้เขียนผลไว้เลย แล้วเราไปดูเอาตอนจบว่าเป็นไปตามนั้นไหม ?

ไป ๆ มา ๆ พวกที่ผมหัดหางมันงอก เล่นไปบอกโยมให้แทง ผมก็เลยเลิกสอน ร้ายที่สุดก็คือ ตั้งใจสอนให้เกิดความชำนาญในการละกิเลส เขากลับเอาไปใช้ผิดเป้าหมายหมด แต่ผมขอยืนยันว่า ถ้ามีความเข้าใจตามที่ผมว่ามา ก็คือเราเข้าใจว่า สภาพจิตเราไม่โดนจำกัดอยู่กับร่างกาย แค่นึกก็ถึงแล้ว เรานึกถึงดวงอาทิตย์ก็ถึงดวงอาทิตย์แล้ว

แสงที่เดินทางด้วยความเร็ว ๑๘๖,๐๐๐ ไมล์ต่อวินาที มาถึงโลกใช้เวลาประมาณ ๘ นาที แต่เราแค่นึกก็ถึงแล้ว ยังไม่ถึง ๑ วินาที ที่ไหนก็ตาม ถ้าเราเอาจิตนึกถึงและจดจ่ออยู่ที่นั่น ก็คือเราอยู่ที่นั่นแล้ว หลังจากนั้นเราก็ไปใส่รายละเอียดเอาทีหลัง และก็อย่ากลัว ถ้ากลัวไปไม่ได้ อยากมากก็ไปไม่ได้ มองไม่เห็น และท้ายที่สุดอย่าแบกเรื่องที่เราได้ยิน ได้ฟัง ได้อ่านมาเอาไปใช้ ใช้ไม่ได้หรอก โดนหลอกต้มอยู่ดี ข้อสุดท้ายต้องมั่นใจตัวเอง ลองฝึกดู ติดขัดตรงไหนแล้วมาถามผมได้