[ทาริกา]

เมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมา พระอาจารย์ถามหนู(กับสามี?)ว่า
สังเกตหรือเปล่าว่าวันหนึ่งไม่โมโหลูกได้กี่ชั่วโมง(จำคำถามเป๊ะ ๆ ไม่ได้ต้องอภัยค่ะ)
หนูฟังแล้วก็แปล๊บเข้าไปถึงใจ เพราะตอนตื่นเช้า ๆ เพื่อเตรียมตัวไปเรียน
เป็นเวลาที่แม่อีหนูงี่เง่าถึงขีดสุด ยากแก่การทนทานไหว
หนำซ้ำตอนนี้ตัวเล็กก็ไปโรงเรียนแล้วอีกต่างหาก ทำให้อะไร ๆ คูณสอง
สรุปได้ว่า ทนได้ไม่ถึงไหนเลยค่ะ แถมตอนเช้า ๆ ตื่นมาก็รบเลย สมาธิยังไม่อยู่ตัว

แต่เมื่อภาวนาคาถาเงินล้านไปเรื่อย ๆ ทั้งวัน จนถึงเย็นพบกับแม่อีหนูอีกครั้ง
ถ้างี่เง่ามา ก็ยังโมโหอยู่ดีค่ะ (แล้วจะเล่าทำไมนี่)
แต่จะดีขึ้นตรงที่พอโมโหปุ๊บก็รู้ตัวปั๊บ "มันมาอีกแล้ว"
พอรู้ตัว อารมณ์โมโหมันก็ดับวูบ แต่ต้องเสียงแข็งต่อเพราะเดี๋ยวเด็กจะงง

พระอาจารย์สอนอีกว่า เราเป็นนักปฏิบัติต้องตามรู้อารมณ์ ถ้าไม่รู้มันจะเอาดีอะไรไม่ได้เลย ต้องพยายามทำอารมณ์ให้ไม่ขึ้น ๆ ลง ๆ ไม่อย่างนั้นเด็กจะไม่เชื่อถือ (เวลาอาละวาดพ่อกับแม่เหมือนเราเลยนี่นา)

จริง ๆ วันนั้นหนูกำลังอยากถามพอดีว่าหนูต้องทำอย่างไรต่อค่ะ
ท่านก็บอกมาแล้ว กราบขอบพระคุณเป็นอย่างสูง
โชคดีอะไรอย่างนี้หนอ มีลูกมาช่วยฝึก แถมวัดผลให้เสร็จ