[เถรี]

แต่ที่น่าชื่นชมมากที่สุดคือเด็ก ๆ เด็กแถววัดเขาสมอระบัง จังหวัดเพชรบุรี เด็กพวกนี้เก่งมากเลย ครูฝึกเคี่ยวแค่ไหนก็ตาม เด็กก็ยังแอบเอาอาหารไปขายให้พวกเราได้ สุดยอดจริง ๆ ต้องบอกว่าทุกครั้งที่มีการฝึก เด็กพวกนั้นก็ได้รับการฝึกด้วย เด็กจึงเก่งกว่าครูฝึกอีก

มีเด็กอยู่รายหนึ่งเอาน้ำอัดลมเข้าไป ๖ ขวด ห่อผ้าห่อกระดาษพันอย่างดี ใส่ย่ามพระด้วยนะ สะพายเข้าไป ไม่มีเสียงสักกริ๊กเดียว เล็ดลอดผ่านด่านครูฝึกเข้าไปได้ บางคนเอาข้าวผัดเข้าไป เอาก๋วยเตี๋ยวเข้าไปขาย พวกนี้เขาได้บทเรียนว่าต้องทำอาหารที่มีกลิ่นน้อย ๆ ถ้ากลิ่นแรงเดี๋ยวครูฝึกจับได้

เวลาไปขาย บางทีทหารก็ไม่มีเงินหรอก ใครมีสร้อยก็ถอดสร้อยให้ มีแหวนก็ถอดแหวนให้ มีนาฬิกาก็ถอดนาฬิกาให้ อะไรก็ได้ ขอให้ได้กินก็พอ เพราะอดมาหลายวันแล้ว พวกเด็ก ๆ ไม่รังเกียจหรอก เขารับทั้งนั้นแหละ ขากลับเก็บขยะให้ด้วย เขากระซิบว่าถ้าไม่อยากเดือดร้อนทั้งเขาและเรา อย่าทิ้งขยะแม้แต่ชิ้นเดียว อาหารที่เขาทำมาจะไม่มีก้าง ไม่มีกระดูกทั้งนั้น เพราะกลัวว่าเราจะเผลอทิ้งไว้ แล้วถูกครูฝึกจับได้ นั่นเขาเซียนขนาดนั้นเลยนะ

ถ้าเราเพลีย ๆ หลับอยู่ แล้วมีมือยื่นมาสะกิด ถามได้เลยว่ามีอะไรบ้าง เดี๋ยวเขาก็ยื่นมาให้ดู มีเพื่อนชื่อโสภณอยากได้น้ำอัดลมเย็น ๆ เพื่อน ๆ พอได้ยินต้องเอามืออุดหู "มึงอย่าพูดได้ไหม ? กูพลอยอยากไปด้วย"..(หัวเราะ).. ไม่รู้ว่ารุ่นต่อไปจะได้หรือเปล่า ? แต่รุ่นของอาตมาอดไปก่อน เพราะเด็กเขาไม่ได้แช่เย็นมาให้"