[เถรี]

รุ่นของจ่าตุ๋ย ตอนฝึกจู่โจมต้องโหนเชือกลงจากหน้าผาแล้วทิ้งตัวลงน้ำ เขาดันลงผิดจังหวะ ปกติเวลาโหนเชือกตัวจะแกว่งขึ้นหน้าถอยหลัง จังหวะที่แกว่งสุดหลังกำลังจะขึ้นหน้าเขาให้ปล่อยมือ แล้วเท้าจะลงล่างพอดี ๆ

แต่เขาดันแกว่งผิด แกว่งขึ้นหน้าสุดกำลังจะกลับหลัง แล้วเขาไปปล่อย ตัวก็ฟาดลงตรง ๆ กับพื้นน้ำที่สูงเกือบ ๔๐ เมตร สูงขนาดนั้นน้ำก็คือดินดี ๆ นี่เอง ตายคาที่เหมือนกัน งมศพขึ้นมาข้าวเต็มปากเต็มจมูกไปหมดเลย เพราะกระแทกกับพื้นน้ำแล้วขย้อนจากกระเพาะออกมา

ครูฝึกเขามักจะด่า "อย่าทำมึน..!" มึนคือทำไม่รู้ไม่ชี้ให้ผ่านไป สิ่งที่ครูฝึกบอกมาทั้งหมดนั้น ถ้าคุณจำได้คุณจะเอาชีวิตรอดได้ พวกที่ทำมึนไปวัน ๆ รอให้การฝึกพ้น ๆ ไปนั่น ตายมาเยอะแล้ว

การฝึกของทหารช่วยสร้างความอดทน คล้าย ๆ กับพระธุดงค์เหมือนกัน เพราะบางทีทหารจะมีปัญหาในการฝึกที่ทำให้ต้องอด ๓ วัน ๕ วัน เช่น ตลอดระยะ ๗๒ ชั่วโมง จะต้องไปตามปัญหาที่ครูฝึกกำหนด จากจุดนี้ไปจุดนั้นเพื่อไปรับคำสั่ง บางทีคำสั่งก็เป็นเศษกระดาษเขียนแปะบนพื้นเฉย ๆ ว่าต้องไปต่อที่ไหน แล้วก็มีข้าศึกสมมุติคอยตามตีอยู่ตลอดเวลา ทำให้ไม่ได้กิน ไม่ได้นอน

บางคนเขาถึงบอกว่าเป็นหลักสูตรฝึกคนให้เป็นควาย แล้วอาตมาก็เห็นจริง ๆ ว่าร่ายกายไม่ใช่ของเรา บังคับบัญชาไม่ได้เลย พอไปถึงชั่วโมงท้าย ๆ อาตมาเดินอยู่บนถนน เห็นว่าทางเลี้ยวโค้ง สมองอาตมาก็สั่งให้เลี้ยว แต่ตีนไม่เลี้ยวตาม เดินตกถนนไปเลย เพราะว่าประสาทชาไปหมด สั่งงานไม่ได้แล้ว

พอเวลาอดมาก ๆ เข้า เจออะไรก็จะกิน แต่เหมือนกับครูฝึกเขาแกล้ง เขาให้ปัญหาที่ต้องเดินผ่านสวน มีสวนมะม่วง มะละกอยั้วเยี้ยไปหมดเลย แต่อย่าไปกินเข้าเชียวนะ...เขาปรับตกทั้งรุ่นมาแล้ว ครูฝึกไปเดินนับไว้หมดแล้วว่าแต่ละต้นมีกี่ลูก ถ้าเดินผ่านไร่สับปะรด แล้วหายไปสักลูกเดียว โดนปรับตกทั้งรุ่น..!

แต่อาตมากินพุงกางไปเลย ไม่หายสักลูกเดียว เพราะทหารทุกคนจะต้องพกช้อนติดตัว ของใครของมัน แล้วห้ามกระทบกันจนมีเสียงด้วย ก็แค่ใช้ช้อนเสียบ คว้านเนื้อสับปะรดจากข้างล่างมากิน แล้วเอาเปลือกแปะไว้เหมือนเดิม ครูฝึกเขาไม่สังเกตหรอก เขาแค่เดินนับว่ามีลูกอยู่ครบหรือเปล่า ? แต่ถ้าสังเกตจะรู้สึกว่ากลิ่นสับปะรดแรงขึ้น