[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "สุนัขมีจมูกที่ไวกว่าเรา ๔๐ เท่า แต่สมัยนี้เสื่อมสภาพหมดแล้ว สมัยอาตมาเด็ก ๆ อยู่บ้านต่างจังหวัด เอากระดูกขาไก่ยกขึ้นให้สุนัขดู แล้วขว้างเข้าไปในดงหญ้า สุนัขวิ่งตามเข้าไปไม่ถึงนาทีก็เอากระดูกออกมากิน ส่วนสุนัขสมัยนี้โยนขนมเลยหัวไปหน่อยเดียวก็หาไม่เจอแล้ว"

ถาม : เป็นเพราะอะไรคะ ?
ตอบ : เพราะอยู่สบายกินสบายจึงเสื่อมสมรรถภาพ ถ้าปล่อยให้เข้าป่าอด ๆ อยาก ๆ บ้างแล้วจะเก่ง เพราะการอยู่ในป่าถ้าไม่กินเขา ก็จะโดนเขากิน การฝึกที่โหดระดับนั้น คนที่อยู่รอดได้จึงต้องเป็นเป็นที่ผู้แข็งแกร่งอย่างแท้จริง

ลักษณะเดียวกับการปฏิบัติธรรมของเรา เปอร์เซ็นต์ที่รอดไปนิพพานได้มีนิดเดียว แต่ก็มี..! มีช่วงหนึ่งที่อาตมาต้องรบกับพระยามาร ฟาดกันชนิดฟ้าถล่มดินทลาย เขายกพหลพลโยธามามากจนนับไม่ได้ เขาบอกว่าที่ปล่อยให้พระพุทธเจ้ารอดไปได้เพราะเป็นเพื่อนกัน ถ้าเขาไม่ปล่อยไม่มีทางรอดมือเขาไปได้แน่นอน แล้วอาตมาเป็นใครถึงจะไปคิดสู้กับเขา ?

ตอนที่พระยามารมาอยู่ต่อหน้า พลังของเขาที่แผ่ออกมา ความรู้สึกของอาตมาเหมือนกับว่าใจจะขาดรอน ๆ เหมือนลูกไก่อยู่ต่อหน้าพญางู มีอนุสติสุดท้ายอยู่นิดเดียวเท่านั้นว่า พระพุทธเจ้าก็ดี พระปัจเจกพุทธเจ้าก็ดี พระอรหันตเจ้าก็ดี ท่านไปนิพพานกันจนนับไม่ถ้วนแล้ว ถ้ามารเก่งจริงทำไมขวางท่านไม่อยู่ เพราะฉะนั้น..มารไม่เก่งจริงหรอก ดีแต่เป็นผู้ใหญ่รังแกเด็กเท่านั้น แล้วก็มาเจอเด็กก็สู้อีกด้วย..!