[กมล]

ข้อความดั้งเดิมโดยคุณ เถรี

สายน้ำไหลซอกซอนไปเรื่อย ๆ พบสิ่งกีดขวางก็ลัดเลาะหลีกเร้นจนพบทางที่จะมุ่งหน้าต่อไป จนกระทั่งพบวัตถุใหญ่โตกว้างขวางปิดบังอยู่ ไม่สามารถไปต่อได้ สายน้ำจะหยุดยั้ง รอคอยระดมพลที่ค่อย ๆ มากขึ้น... มากขึ้น จนกระทั่งเอ่อท้นหลากล้นข้ามไป หรือสิ่งกีดขวางต้านทานไม่ไหว ก็พังไปเอง...

จงเป็นเช่นสายน้ำ อ่อนนุ่ม เยือกเย็น แต่เปื่ยมด้วยพลัง ไม่ปะทะโดยไม่จำเป็น รู้จักสั่งสมพลังรอเวลาและโอกาส เมื่อโอกาสมาถึง เมื่อพลังเพียงพอ ก็ยังค่อย ๆ หลากล้นไป หากแต่สิ่งกีดขวางทานไม่ไหว ก็จะพังทลายไปเองต่างหาก


คำสอนของพระอาจารย์เล็ก สุธมฺมปญฺโญ
๑๐ มิถุนายน ๒๕๔๐

ขออนุญาตนำไปเผยแพร่ในเฟซบุ๊คครับ