[ลัก...ยิ้ม]

๒.

เรื่องการเบียดเบียน จัดเป็นธรรมขั้นสูงในพรหมวิหาร ๔
เพราะปุถุชนหลงคิดว่า กายนี้เป็นเราเป็นของเรา
จึงเอาใจกายซึ่งเป็นผู้อื่นมากกว่า จิตซึ่งคือตัวเรา
ซึ่งมาอาศัยกายอยู่ชั่วคราว
จึงเป็นธรรมดาของปุถุชน ที่เบียดเบียนผู้อื่นเห็นง่าย
เบียดเบียนตนเองเห็นยาก
ตรงข้ามกับการรู้ของอริยชน ที่เห็นการเบียดเบียนตนเอง
เพราะรู้ว่า กายนี้หาใช่เรา ใช่ของเราไม่
ตัวเราคือจิต รู้เรื่องกฎของกรรม รู้อารมณ์จิตของตนเองอยู่เสมอ