[เถรี]

อยู่ในป่าอย่าไปคิดว่ามีผักผลไม้เกลื่อนกลาด ความจริงไม่ใช่หรอก..บางทีไปเจอมะพูด กินเข้าไปท้องร่วงแทบตาย จะไปถือตามที่พระธุดงค์ท่านสอนต่อ ๆ กันมาว่า “ลิงกินได้ คนก็กินได้” อาตมาเกือบตายมาแล้ว ลิงกินทุกวันจึงมีภูมิต้านทาน แต่อาตมากินไปครั้งแรกนี่ถ่ายเช้ายันค่ำ ค่ำยันเช้าเลย ขนาดฉันน้ำร้อนลงไปยังออกมาใส ๆ เลย พูดง่าย ๆ ว่าลำไส้ตั้งแต่ต้นยันปลายไม่มีอะไรเหลือค้างอยู่แม้แต่นิดเดียว..!

มะพูด

หลักสูตรที่บอกว่าลิงกันได้คนก็กินได้ อาตมาไม่เชื่อเด็ดขาดเพราะเจอมาเอง บางทีก็ไปเจอผลไม้ที่หน้าตาน่ากิน แต่ดันไปเจอที่เขาเรียกว่าต้นแสลงใจ ตอนไปเจอก็แปลกใจว่ามีลูกสุกเหลืองเต็มต้นไปหมด แต่ทำไมไม่มีอะไรมากินเลย ความจริงแล้วแสลงใจเป็นพิษแรงขนาดช้างล้ม ช้างเดินผ่านด่านตรงนั้นจนราบเป็นทาง แต่ทำไมไม่กินต้นนี้บ้างเลย

พอจะเก็บสักหน่อยท่านโมเช่บอกว่า “กิงไม่ได้อาจาง ช้างยังตายเลย..!” บางวันไปเจอของน่ากินเข้า ท่านโมเช่ก็ไม่มั่นใจ เพราะไม่เคยกินมาก่อน ท่านก็ไปหาผักตำลึงหรือผักบุ้ง หรือรางจืดมาเป็นหอบเลย แล้วก็เริ่มชิมก่อน บอกว่าถ้าหากว่าแกเริ่มชักขึ้นมา ให้อาตมาเอาตำลึงหรือรางจืดที่เตรียมไว้นั่นแหละ มาตำแล้วกรอกปาก ตอนอยู่ในป่าลองกินกันด้วยวิธีนี้แหละ จะได้รู้ว่าอะไรกินได้บ้าง

ถึงได้รู้ว่าคนโบราณเขารู้ได้อย่างไรว่า อะไรที่กินได้หรือไม่ได้ เขาก็ลองกันด้วยวิธีนี้แหละ ส่วนที่พลาดก็ตายไปเลย..!

แสลงใจ

แล้วที่รู้อย่างหนึ่งก็คือเห็ดหูหนูเคี่ยวไม่ได้ พอสุกแล้วต้องกินเลย อาตมาล้างจนสะอาดแล้วให้ท่านโมเช่ต้ม พรุ่งนี้จะได้กิน พอตอนเช้าอาตมาตื่นก่อนก็มาต้มต่อ ปรากฏว่าพอเดือดแล้วเสียงเหมือนเวลาต้มข้าวต้ม ลองเอาช้อนตักขึ้นมากลายเป็นกาวไปแล้ว เห็ดหูหนูต้มมาก ๆ ละลายเป็นแป้งเปียกไปเลย อยู่ในป่าเวลาเจอเห็ดหูหนูทีหนึ่งก็เก็บกันเป็นย่าม ๆ เพราะว่าเวลาเห็ดชนิดนี้ขึ้น จะขึ้นเต็มทั้งขอนไม้ แล้วขอนไม้ในป่าโตเป็นโอบ เจอกันทีก็เก็บแทบไม่ไหว ต้องเลือกเอาที่ขึ้นใหม่ ๆ ดอกใหญ่ ๆ เท่านั้น