[เถรี]

ดังนั้นจะเห็นได้ว่า การปฏิบัติธรรมของเรานั้น นอกจากเพื่อมรรคเพื่อผลของตนเองแล้ว ยังเป็นการเกื้อกูลพระศาสนา เป็นการสงเคราะห์เพื่อนร่วมโลกอีกด้วย สิ่งทั้งหลายเหล่านี้จึงควรเป็นสิ่งที่ควรจะต้องสังวรระวังเอาไว้ว่า การก้าวเดินไปในเส้นทางธรรมนั้น เราจะไม่ใส่ใจทางโลกเลยก็เป็นสิ่งที่ถูก แต่เราต้องปลีกตัวออกจากสังคมไปเลย แต่ถ้าตราบใดที่เรายังต้องอยู่ในสังคมอยู่ ก็ต้องระมัดระวังอย่าให้โลกช้ำธรรมเสีย

เมื่อสิ่งใดสิ่งหนึ่งเกิดขึ้น ให้พยายามใช้ปัญญาควบคุมแสดงออกด้วยกาย ด้วยวาจาของเรา ในลักษณะที่อย่าให้กระทบคนอื่นมาก อย่างเช่นว่า เรารักษาศีล ๘ ถึงเวลาถ้าหากว่าออกไปกับเพื่อน หลังเที่ยงแล้วเราไม่กินอะไร ถ้าเพื่อนถามแล้วเราไปกล่าวว่าเรารักษาศีล ๘ ตรง ๆ ก็อาจจะมีปัญหา ก็อาจจะเลี่ยงไปว่าตอนนี้อ้วนแล้วอยากจะลดน้ำหนักสักหน่อยหนึ่ง เธอกินตามสะดวกเถอะ เดี๋ยวฉันเป็นคนจ่ายเองก็ได้ อะไรทำนองนี้

หรือไม่ก็บอกในลักษณะที่ว่า ของอย่างนี้กินไม่ได้เพราะแสลงโรคที่เป็นอยู่ หรือว่าหมอห้าม เป็นต้น อย่างบางคนเขาชวนไปกินเหล้าเมายา ก็บอกว่าแพ้แอลกอฮอล์ หมอบอกว่าถ้ากินมากอาจจะถึงตายได้ เราก็สามารถที่จะเลี่ยงกับสถานการณ์นั้นได้ โดยที่ไม่ต้องไปอ้างเรื่องศีลเรื่องธรรมซึ่งเป็นเรื่องขัดหูขัดตาพวกเขา เป็นต้น

ในวันนี้สิ่งที่อยากจะตักเตือนพวกเราไว้ก็คือว่า ในการปฏิบัตินั้นให้พยายามเดินอยู่ระหว่างกลางของโลกและธรรม และทางสายกลางนั้น เรามีศีล สมาธิ ปัญญาเป็นกรอบ พัฒนา กาย วาจา ใจ ของเราให้ดีขึ้นตามลำดับได้ ก็จะเป็นการสร้างศรัทธาให้แก่ผู้อื่นอีกส่วนหนึ่งด้วย

สำหรับตอนนี้ก็ขอให้ทุกคนตามดูตามรู้ลมหายใจเข้าออกของตนเอง พร้อมกับภาพพระหรือการพิจารณาของเราตามอัธยาศัย จนกว่าจะได้รับสัญญาณบอกว่าหมดเวลา


พระครูวิลาศกาญจนธรรม
เทศน์ช่วงทำกรรมฐาน ณ บ้านวิริยบารมี
วันเสาร์ที่ ๗ มกราคม ๒๕๕๕