[เถรี]

หลวงพ่ออินทร์เป็นที่เคร่งและดุมาก คำว่าเคร่งของท่านก็คือ สมัยก่อนเวลารับกิจนิมนต์ที่ไกล ๆ อาจจะไปไม่ทันเพล ก็ต้องขี่ม้าไป หรือก็ถ้าโยมมีรถมอเตอร์ไซค์ ท่านก็นั่งรถมอเตอร์ไซค์ไป หรือนั่งเกวียนไป เป็นระยะทางใกล้ไกลเท่าไรท่านจะจำไว้ พอกลับมาถึงวัด ท่านจะเดินจงกรมใช้หนี้ จนกว่าจะได้ระยะทางเท่านั้นท่านจึงจะหยุด

ส่วนความดุของท่าน ไม่รู้ว่าพวกเรารู้จักหางกระเบนไหม ? เวลาตากแห้งแล้วหางปลากระเบนจะเป็นปุ่ม ๆ เหมือนกระดาษทราย ตีแล้วแตกดีนัก..! พระที่วัดท่านต้องสวดมนต์ ทำวัตร บิณฑบาต กรรมฐาน เป็นปกติ เรื่องบันเทิงต่าง ๆ ห้ามมี สมัยนั้นมีแผ่นเสียงที่เป็นแผ่นครั่ง พระรูปหนึ่งมีฐานะดี พ่อแม่ขอให้บวชก็ต้องซื้อเครื่องเล่นแผ่นเสียงให้ถึงจะบวช แต่ดันไปบวชกับหลวงพ่ออินทร์

บวชไปแล้วเปิดแผ่นเสียงฟัง เพื่อนพระห้องใกล้ ๆ ก็ขอไปฟังด้วย ๓-๔ รูป อยู่ ๆ หลวงพ่ออินทร์เปิดประตูเข้ามาพร้อมกับหางกระเบน ฟาดไม่เลี้ยง..! คราวนี้ท่านยืนขวางประตูอยู่ จะหนีไปทางไหนได้ ก็ต้องกระโดดหน้าต่างหนี ต้องพระอย่างนั้นถึงจะเอาพวกนี้อยู่ “พ่อแม่ให้พวกมึงมาบวชหวังจะได้บุญ พวกมึงดันหานรกให้พ่อให้แม่” ท่านด่าไปตีไป

อาตมารู้สึกว่าโชคดีมาก ๆ ที่เกิดมายุคนั้น เพราะว่าครูบาอาจารย์ที่ท่านมีความสามารถมีอยู่รอบบ้าน ออกไปทางสุพรรณบุรีก็มีหลวงพ่อขอม วัดไผ่โรงวัว , หลวงพ่อแดง วัดทุ่งคอก , หลวงพ่อมุ่ย วัดดอนไร่ , หลวงพ่อถิร วัดป่าเลไลย์ , หลวงพ่อเก็บ วัดดอนเจดีย์

ขึ้นมาทางด้านกำแพงแสนก็มีหลวงพ่อเต๋ วัดสามง่าม , หลวงปู่แตง วัดดอนยอ , หลวงพ่อเงิน วัดดอนยายหอม , หลวงพ่อน้อย วัดธรรมศาลา

วัดหนองพงนกซึ่งเป็นวัดข้างบ้านอาตมา เวลามีงานก็นิมนต์พระเกจิอาจารย์มาพุทธาภิเษก ขันน้ำมนต์อยู่ตรงหน้าท่าน พอท่านนั่งหลับตาพักเดียวขันดิ้นทั้งใบเลย..! น้ำมนต์เหลือไม่ถึงครึ่งขัน ผู้ใหญ่บอกว่า “เฮ้ย ๆ มุดเข้าไปดูสิ ว่ามีใครผูกเชือกดึงหรือเปล่า ?” อาตมาก็มุดเข้าไปดู..ไม่เห็นมีอะไร แต่น้ำมนต์รดหัวไปเรียบร้อยแล้ว เพราะเป็นพื้นไม้กระดาน มีร่องไว้สำหรับกวาดขยะ น้ำมนต์หกลงไปเท่าไรก็ลงข้างล่างหมด