[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "หมอเขาสงสัยว่าอาตมามีชีวิตรอดมาได้อย่างไร? เพราะเป็นคนที่ใกล้เชื้อโรคอะไรก็รับหมด มีลักษณะของภูมิคุ้มกันบกพร่องแบบ hiv1 ต้องบอกว่าบุญรักษาและกรรมรักษา ถ้าตราบใดที่บุญกรรมยังส่งเสริมอยู่ อย่างไรเสียก็ไม่ตาย แบบเดียวกับพระรูปหนึ่งในพุทธกาลที่ท่านอดอยากตลอดชีวิต ได้กินอิ่มแค่ครั้งเดียวแล้วเข้านิพพานเลย นั่นกรรมรักษา ต้องชดใช้หนี้กรรมของตัวเอง

ท่านเกิดมาทั้งชีวิตไม่เคยได้กินอิ่มเลย ขนาดบวชเป็นพระแล้วก็ยังอด วันแรกท่านบิณฑบาตอยู่ข้างหลัง โยมใส่บาตรไปเรื่อย ๆ พอถึงท่านก็หมดพอดี พระอุปัชฌาย์เห็นดังนั้น วันต่อมาจึงให้เดินอยู่ข้างหน้า โยมคิดว่าเมื่อวานเราใส่จากข้างหน้ามา ข้างหลังจึงอด วันนี้จะใส่จากข้างหลังมาข้างหน้าบ้าง พอถึงท่านก็หมดอีก

พระอุปัชฌาย์จึงเปลี่ยนให้ท่านอยู่ตรงกลาง ส่วนโยมเห็นว่าวันก่อนใส่จากหัวมาท้าย แล้วใส่จากท้ายมาหัว คราวนี้แบ่งพวกเป็นคนละครึ่งใส่จากหัวท้ายมาตรงกลาง ปรากฏว่าพอถึงตรงกลางก็หมดพอดี ท้ายสุดพระอุปัชฌาย์จึงบอกให้ท่านไปอยู่เจริญกรรมฐาน เดี๋ยวจะบิณฑบาตมาเลี้ยงเอง เพราะกรรมหนักขนาดนี้เดี๋ยวจะพาท่านอื่นแย่ไปด้วย

พอพระอุปัชฌาย์เอาอาหารมาให้ ท่านฉันอิ่มเป็นครั้งแรกในชีวิต จิตใจมีความสบาย พิจารณาธรรมเห็นความทุกข์ที่ผ่านมา จิตใจหมดความอยากที่จะเกิดอีกก็เลยบรรลุมรรคผล เพราะฉะนั้น..ถ้าบุญยังรักษาหรือกรรมยังรักษา อย่างไรเสียก็ยังไม่ตาย"