[เถรี]

ถาม : ปกติเวลาผมนั่งสมาธิ ลมหายใจจะเบาเป็นปกติครับ เป็นอย่างนี้มาหลายปีแล้ว แต่ประมาณ ๖ เดือนที่ผ่านมา พอจับลมได้สักพักเดียว เหมือนกับไปกลั้นลมหายใจ อยู่ดี ๆ ก็สะอึกขึ้นมาเพื่อที่จะหายใจ ผมก็ตามรู้ไป ได้เห็นว่าพอหายใจครั้งสุดท้าย ก็จะนิ่งอยู่ตรงนั้นเลย ถึงได้รู้ว่าเราสะอึกเพราะต้องการรู้ลมหายใจเข้าออก เป็นอย่างนี้ติดต่อมาหลายเดือนแล้ว กลับกลายเป็นว่านั่งได้สักพักเดียว ก็หยุดแล้ว
ตอบ : ความจริงเราจำเป็นที่จะต้องซักซ้อมเข้าออกสมาธิให้เคยชิน ตอนนี้เราชำนาญที่จะเข้า แต่ออกไม่เป็น ถ้าเป็นภาษาบาลีเขาเรียกว่า สมาปัชชนวสี ชำนาญในการเข้าสมาธิ แต่ไม่มีวุฏฐานวสี ก็คือ ชำนาญในการที่จะออกจากสมาธิ

กลายเป็นว่าไปดิ้นรนไขว่คว้าหาลมหายใจ ทำให้เกิดอาการอย่างที่ว่ามา ทีนี้ทำอย่างไรที่เราจะไม่ดิ้นรนอยากให้เป็นหรืออยากให้หายไป แค่รับรู้ไว้เฉย ๆ ตามสภาพเท่านั้น ตรงนี้พูดแล้วดูเหมือนง่าย แต่ตัดสินใจยาก แต่ถ้าทำได้ครั้งเดียว จะรู้เลยว่าต้องทำอย่างไร

ถาม : ท่านเคยเตือนผมเรื่องนี้แล้ว ให้ตามรู้ ผมก็ตามรู้อาการนี้ไป ๔-๕ เดือนแล้ว
ตอบ : อาตมาติดอยู่สามปี แค่ ๔-๕ เดือนนี่เป็นเรื่องเล็ก ที่ติดอยู่ก็คือ ไปไล่ตามแต่ละขั้นตอน

ถาม : ท่านก็เคยเตือนผมเรื่องนี้ว่าไม่ต้องไปตามจี้ ผมก็ตามดูจนเหมือนต้องการลมหายใจ แล้วหลุดออกไปเลยครับ ต้องไปจับลมใหม่
ตอบ : ซ้อมบ่อย ๆ พอคล่องตัว ลงตัวแล้วจะเข้าใจเมื่อนั้น

ถาม : ผมก็สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น นึกว่าเราถอยหลังหรือเปล่า?
ตอบ : กำลังจะได้ดีแล้ว เหมือนใช้กุญแจไขประตู แต่ยังแหย่ไม่ตรงร่องเสียที