[สไบเงิน]

ข้อความดั้งเดิมโดยคุณ ตัวแสบจำเป็น

"ไอ้คำพูดเหล่านี้เราก็ไม่ได้พูดกับคนอ้วน ๆ หรอก ก็พูดกับ
พวกหมา พวกอะไร เฮ้ย! กินเยอะ ๆ เว้ย อ้วน ๆ มันเป็นอย่างนั้น
มันก็เป็นอานิสงส์ของเราเองนั่นแหละ ทำให้เราต้องพยายาม
ที่จะกินเข้าไป มันจะอยากอยู่เรื่อย" (โปรดทราบ.. ที่หยกกินเก่ง
มันเป็นแรงกรรมค่ะ ท่านผู้อ่าน)

"หมาบางพันธุ์มันก็หยุดความอยากของมันไม่ได้เหมือนกัน
เดี๋ยวมันหิว เดี๋ยวมันจะกิน เราก็ให้มันกิน กินเข้าไปเยอะ ๆ อ้วน ๆ
จะได้อ้วน ๆ อะไรอย่างนี้นะลูก"

โปรดทราบ ที่เจ๊หยกกินเก่ง นอกจากเป็นแรงกรรมแล้ว ยังเป็นเพราะฝีมือทำอาหารของแม่ ที่ "อร่อยขั้นเทพ" ด้วยค่ะ

แม้อุปนิสัยการให้อาหารสัตว์เยอะ ๆ จะมีมาตั้งแต่ในอดีตชาติ แต่ในชาติปัจจุบันก็ยังคงเหลือเชื้ออยู่ค่ะ

"ไอ้ปั๊ก" หรือ ด.ช. นัทธีร์ น้องหมาพันธุ์ปั๊กที่บ้านเป็นหลักฐานยืนยันได้อย่างดีในเรื่องนี้ค่ะ (อวบมาก ๆ ค่ะ ขนาดแม่คุมเข้มเรื่องน้ำหนักตัวของมันแล้วก็ตาม)

เวลาเจ๊หยกหยิบเค้กมากิน
ไอ้ปั๊กก็วิ่งรี่ไปหา ทำสายตาเว้าวอน
สุดท้าย เค้ก ๑ ชิ้น ไอ้ปั๊กกินไป เศษ ๕ ส่วน ๖ ชิ้นค่ะ
อีก เศษ ๑ ส่วน ๖ เป็นของเจ๊หยก
ช็อกโกแลต เอแคลร์ ไอศกรีม ขนมปังเนยสด คุกกี้ ก็เป็นแบบเดียวกันหมดเลยค่ะ
หมายเหตุ: เนื่องจากเรารักไอ้ปั๊กหมาของเรามากเสมือนเป็นน้องชายคนเล็กของบ้าน เราจึงไม่ให้ขนมที่มีผงชูรสแก่ไอ้ปั๊กค่ะ มันจึงเป็นหมาไฮโซ กินแต่ขนมฝรั่งค่ะ

จะเห็นได้ว่า ปริมาณการกินของเจ๊หยกนั้นน้อย (เพราะไอ้ปั๊กมันช่วยกินไปเยอะมาก) แต่ขนาดตัวของเจ๊หยกไม่ได้ลดลงเลย

แปลได้ว่า เป็นเรื่องของกรรมจริง ๆ ค่ะ