[เถรี]

ให้ทุกคนนั่งในท่าที่สบายของตัว ตั้งกายให้ตรง กำหนดสติทั้งหมดให้อยู่กับลมหายใจเข้าออกเฉพาะหน้า หายใจเข้ากำหนดรู้ตามเข้าไป หายใจออกกำหนดรู้ตามลมหายใจออกมา

วันนี้เป็นวันอาทิตย์ที่ ๕ มิถุนายน พุทธศักราช ๒๕๕๔ เป็นการปฏิบัติธรรมวันสุดท้ายของเดือนนี้

เมื่อเช้ามืดฝนตกหนักอากาศเปลี่ยนแปลง อาตมาเกิดอาการไข้มาเลเรียกำเริบ ไข้มาเลเรียนั้นอาตมาเป็นมาตั้งแต่ปี ๒๕๒๔ มาถึงตอนนี้ก็ ๓๐ ปีเต็ม ๆ พอดี ทุกครั้งที่อากาศเปลี่ยนแปลงจะมีอาการกำเริบ

ช่วง ๑ เดือนที่ผ่านมานั้น อาการไข้หายไปเฉย ๆ เพราะว่ากินยาตามที่หมอสั่ง มาถึงวันนี้ยาหมด อาการก็กำเริบอีก ถ้าถามว่าหนักแค่ไหน ? ก็ไม่หนักไปกว่าที่เคยเป็นมา และโดยเฉพาะว่าการเจ็บไข้ได้ป่วยนั้นมีคุณอย่างยิ่ง

ประการแรก คือ เตือนให้รู้ว่าเรามีต้นทุนเท่าไร คำว่าต้นทุนในที่นี้ หมายถึง ศีล สมาธิ ปัญญาที่เราสั่งสมมามีเท่าไร ? เพียงพอที่จะรับมือกับอาการเจ็บไข้ได้ป่วยนี้หรือไม่ ?

ประการที่ ๒ เป็นการเตือนสติให้รู้ตัวอยู่เสมอว่า ความตายนั้นสามารถมาถึงเราได้อยู่ตลอดเวลา ถามว่าแค่มาเลเรียกำเริบ ต้องนึกถึงความตายเลยหรือ ? ต้องถามคนที่เคยเป็นมาเลเรียเอง ว่าช่วงที่อาการกำเริบขึ้นมานั้น ปลายประสาทจะอักเสบทั้งหมด กระดูกในร่างกายมีกี่ข้อก็รู้หมดว่าอยู่ตรงไหนบ้าง ส่วนใหญ่ที่ตายก็เพราะทนอาการอักเสบขนาดนี้ไม่ไหว

ประการสุดท้ายก็คือ เราได้เห็นอย่างชัดเจนว่าสภาพร่างกายนี้คบหาไม่ได้จริง ๆ ไม่ว่าเราจะดูแลประคับประคองขนาดไหนก็ตาม ท้ายสุดก็ไม่สามารถที่จะบังคับบัญชาได้ เขาก็แปรปรวนไปตามสภาพของเขา โดยเฉพาะอาการเจ็บไข้ได้ป่วยนั้น เปรียบเหมือนกับสัตว์ร้ายที่คอยกัดแทะเราอยู่ตลอดเวลา

ถ้าหากว่าใครมองเห็นตรงจุดนี้ได้ ความเจ็บไข้ได้ป่วยจะมีคุณอย่างยิ่ง เพราะเราจะรู้ว่าต้นทุนของเราเพียงพอหรือไม่กับความปรารถนาที่จะไปพระนิพพาน เราจะได้รู้ว่าเราใกล้ความตายเพียงใด และเราจะได้เห็นทุกข์เห็นโทษในร่างกายนี้อย่างชัดเจน