[เถรี]

ถาม : ผมสังเกตว่า ไม่ว่าจะสร้างอะไรเยอะแยะในโลก แต่ถึงที่สุดแล้ว การให้ธรรมะเป็นทานเป็นสิ่งที่ถูกต้องที่สุด ให้แล้วก็วางไป ก็จะเบา ถ้าเกิดมีโอกาสสร้าง ก็สร้างเท่านั้นเอง
ตอบ : ถ้ามีโอกาสเราก็ทำ แต่ทำแล้วไม่ยึดติดในสิ่งทั้งหลายเหล่านั้น เพราะรู้ว่าบุญดีเราจึงทำ รู้ว่ากรรมไม่ดีเราก็ละ ท้ายสุดก็ไม่เกาะทั้งดีทั้งชั่ว

ถาม : พอเราทำอะไรสำเร็จได้เป็นพิเศษ ตัวเราภายในเหมือนกับแข็งแรงขึ้น แต่เราก็มีความรู้ที่จะตามไปเรื่อย ๆ แต่ความรู้ที่จะตามไปเรื่อยของผม ก็ไม่ใช่ร้อยเปอร์เซ็นต์นะครับ มีผิดมีพลาดบ้างตามเพศฆราวาส แต่ตัวเราแข็งแกร่งขึ้นเรื่อย ๆ
ตอบ : ลักษณะนี้เรียกว่า สั่งสมบุญบารมี ยิ่งทำมากขึ้นความดีก็ยิ่งมากขึ้น สิ่งที่เราสั่งสมไว้มีมากขึ้น เราก็แข็งแรงขึ้น ขณะเดียวกันความชั่วก็พยายามที่จะบั่นทอนเราให้แข็งแกร่งน้อยลง พูดง่าย ๆ ว่าในการต่อสู้ ถ้าเราแข็งแกร่งกว่าก็มีโอกาสชนะในการต่อสู้นั้น

ทางด้านฝ่ายอวิชชาของมารก็พยายามที่จะมากั้นมาขวางเรา ส่วนเราทางด้านนี้รู้ในวิชชา เป็นญาณเครื่องรู้ที่จะช่วยเราให้พ้นทุกข์ เราก็พยายามที่จะทำของเรา ท้ายสุดถ้าเขาดีกว่า เราตามไม่ทันก็สอบตก

ถาม : ด้วยความที่มีสิ่งที่ค้านอยู่ในใต้สำนึก วิธีที่จะไปค้านกับกิเลสให้หมดสิ้นไป ผมก็ไม่ได้สงสัยอะไร แต่ที่ผมถามเผื่อว่าครูบาอาจารย์จะแนะนำมากขึ้น เพราะเราเองยังผิดพลาดอยู่หลายอย่าง เพราะเรายังไม่ตรงทางร้อยเปอร์เซ็นต์

ตอบ : เมื่อครู่ได้กล่าวไปทีหนึ่งแล้ว แต่ไม่ได้บอกให้ชัด ก็คือ พอเราเห็นแล้ว พิจารณารู้ว่าอย่างไหนเป็นคุณ อย่างไหนเป็นโทษ เราเลือกทำแต่ในด้านที่เป็นคุณ ละในด้านที่เป็นโทษ พอทำไปนาน ๆ กำลังสั่งสมได้ถึงระดับที่ต้องการ ก็จะปล่อยวางทั้งด้านคุณและด้านโทษ ดีก็ไม่เกาะชั่วก็ไม่เกาะ ถึงตอนนั้นจะผ่ากลางหลุดไปเอง

ถาม : การที่เราฝึกตาให้กระจ่าง มองทะลุทุกอย่างแม้กระทั่งความยินดียินร้าย ทะลุแม้กระทั่งความเป็นอัตตาตัวเรา ในขณะที่ทำพิจารณาอย่างนี้ เฉพาะมองให้ทะลุด้วยอำนาจสมาธิ ให้ถึงใจ ก็ถึงธรรมได้ใช่ไหมครับ?
ตอบ : ได้แน่นอน ในส่วนที่เป็นเจโตวิมุตติ